تغذیه پرنترال

تغذیه تزریقی، یا تغذیه داخل وریدی، روشی است که غذا از طریق رگها به بدن شما می رسد. بسته به اینکه از کدام ورید استفاده می شود، این روش غالباً به عنوان تغذیه کامل پرنترال (TPN) یا تغذیه تزریقی محیطی (PPN) شناخته می شود.
تغذیه تزریقی، غالباً تغذیه کامل تزریقی، اصطلاح پزشکی برای تزریق نوع خاصی از غذا از طریق ورید (به صورت داخل وریدی) است. هدف از درمان، اصلاح یا جلوگیری از سوءتغذیه است.

تغذیه تزریقی باعث دریافت مواد مغذی مایع، از جمله کربوهیدرات ها، پروتئین ها، چربی ها، ویتامین ها، مواد معدنی و الکترولیت ها می شود. برخی از افراد از تغذیه تزریقی برای تکمیل تغذیه از طریق لوله ای که در معده یا روده کوچک قرار گرفته، استفاده می کنند (تغذیه روده ای) و برخی دیگر به تنهایی از آن استفاده می کنند.

افرادی که سیستم گوارشی آنها قادر به جذب یا تحمل غذای کافی خورده شده از طریق دهان نیست، از تغذیه تزریقی استفاده می کنند. هنگامی که در خارج از بیمارستان استفاده می شود ، به تغذیه وریدی، تغذیه تزریقی در منزل گفته می شود. استفاده از تغذیه تزریقی در منزل ممکن است هفته ها یا ماه ها یا در بعضی موارد مادام العمر لازم باشد.
تغذیه تزریقی، برای کمک به افرادی که نمی توانند مواد مغذی اصلی خود را از طریق غذا دریافت کنند یا نباید غذا مصرف کنند ، استفاده می شود.
تغذیه تزریقی اغلب برای افرادی استفاده می شود که:
•    بیماری کرون
•    سرطان
•    سندرم روده کوتاه
•    بیماری ایسکمیک روده
•    افرادی که جریان خون در روده هایشان کم است.

چرا تغذیه وریدی؟

ممکن است به یکی از دلایل زیر به تغذیه تزریقی نیاز داشته باشید:
•    سرطان: سرطان دستگاه گوارش ممکن است باعث انسداد روده شود و از مصرف غذای کافی جلوگیری کند. درمان سرطان ، مانند شیمی درمانی ، ممکن است باعث شود بدن شما مواد مغذی را به میزان کم جذب کند.
•    بیماری کرون: بیماری کرون یک بیماری التهابی روده است که ممکن است باعث درد، تنگی روده و علائم دیگری شود که بر مصرف غذا و هضم و جذب آن تأثیر می گذارد.
•    سندرم روده کوتاه: در این شرایط ، که ممکن است از هنگام تولد وجود داشته باشد یا در نتیجه جراحی رخ دهد که مقدار قابل توجهی از روده کوچک را خارج کرده در نتیجه شما مقدار کافی روده ندارید تا مواد مغذی مورد نیاز خود را جذب کنید.
•    بیماری ایسکمیک روده: این ممکن است باعث مشکلات ناشی از کاهش جریان خون در روده شود.
•    برخی از اختلالات دستگاه گوارش کودکان (به عنوان مثال، ناهنجاری های مادرزادی دستگاه گوارش، اسهال طولانی مدت بدون توجه به علت آن)
•    عملکرد غیر طبیعی روده: این امر باعث می شود غذایی که می خورید در حرکت در روده های شما دچار مشکل شود و در نتیجه علائم مختلفی ایجاد شود که از مصرف کافی غذا جلوگیری می کند. عملکرد غیر طبیعی روده می تواند به دلیل چسبندگی جراحی یا ناهنجاری حرکات روده رخ دهد. اینها ممکن است در اثر انتریت اشعه، اختلالات عصبی و بسیاری از شرایط دیگر ایجاد شوند.

عوارض تغذیه تزریقی:

حدود 5 تا 10٪ بیمارانی که تغذیه تزریقی دریافت می کنند، دارای عوارض مربوط به دسترسی وریدی مرکزی هستند.
•    عفونت: از زمان ارائه دستورالعمل هایی که بر تکنیک های استریل برای قرار دادن کاتتر و مراقبت از پوست در اطراف محل قرارگیری تأکید دارند، میزان سپسیس مربوط به کاتتر کاهش یافته است. استفاده روز افزون از تیم های اختصاصی پزشکان و پرستاران که در روش های مختلف از جمله قرار دادن کاتتر تخصص دارند نیز باعث کاهش نرخ عفونت مربوط به کاتتر شده است.

ناهنجاری های گلوکز (افزایش قند خون یا افت قند خون) یا اختلال عملکرد کبد در 90%< بیماران رخ می دهد.
•    ناهنجاری های گلوکز: شایع هستند. با کنترل مکرر گلوکز پلاسما، تنظیم دوز انسولین در محلول TPN و تزریق انسولین زیر جلدی در صورت لزوم، می توان از افزایش قند خون جلوگیری کرد. با توقف ناگهانی تزریق های مداوم دکستروز غلیظ، می تواند منجر به افت قند خون شود. درمان به درجه افت قند خون بستگی دارد. کاهش قند خون کوتاه مدت ممکن است با دکستروز IV %50 ، بهبود یابد. افت قند خون طولانی تر ممکن است نیاز به تزریق دکستروز 5 یا 10%  به مدت 24 ساعت قبل از شروع مجدد TPN از طریق کاتتر وریدی مرکزی داشته باشد.
•    عوارض کبدی: شامل اختلال عملکرد کبد، بزرگ شدن دردناک کبد و افزایش سطح اوره است. آنها می توانند در هر سنی ایجاد شوند اما بیشتر در بین نوزادان، به ویژه نوزادان نارس (که کبد آنها نارس است) شایع هستند.
اختلال عملکرد کبد ممکن است گذرا باشد و با افزایش ترانس آمینازها، بیلی روبین و آلکالین فسفاتاز مشهود است. معمولاً هنگام شروع TPN رخ می دهد. پاتوژنز این بیماری ناشناخته است، اما ممکن است کلستاز و التهاب در آن نقش داشته باشد. فیبروز پیشرونده، گاهی اوقات ایجاد می شود. کاهش تحویل پروتئین، ممکن است کمک کند.
بزرگ شدن دردناک کبد، تجمع چربی را نشان می دهد. مصرف کربوهیدرات باید کاهش یابد.
افزایش سطح اوره می تواند در نوزادان ایجاد شود، باعث بی حالی، کشیدگی و تشنج عمومی شود. مکمل آرژنین با سرعت 0.5 تا 1.0 میلی مول به ازای کیلوگرم وزن بدن در روز می تواند آن را اصلاح کند.

اگر نوزادان به هر عارضه کبدی مبتلا شوند، محدود کردن اسیدهای آمینه به 1.0 گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن در روز ممکن است لازم باشد.
•    ناهنجاری های الکترولیت ها و مواد معدنی سرم: باید با اصلاح تزریقات بعدی یا در صورت نیاز فوری به اصلاح، با شروع تزریق به وریدهای محیطی مناسب اصلاح شود. اگر محلول ها به درستی تجویز شوند، کمبود ویتامین و مواد معدنی به ندرت اتفاق می افتد. افزایش نیتروژن اوره خون ممکن است منجر به کمبود آب بدن شود ، که می توان با دادن آب آزاد به عنوان دکستروز 5% از طریق ورید محیطی اصلاح شود.
•    افزایش زیاد حجم: (پیشنهاد شده: > 1  کیلوگرم افزایش وزن در روز ) ممکن است هنگامی اتفاق بیفتد که بیماران به انرژی روزانه بالایی نیاز داشته باشند و بنابراین به حجم زیاد مایعات نیاز داشته باشند.
•    بیماری متابولیک استخوان (پوکی استخوان یا استئومالاسی): در برخی از بیماران با TPN بیش از 3 ماه ایجاد می شود. مکانیسم آن ناشناخته است. بیماری پیشرفته می تواند باعث درد شدید اطراف مفصل، اندام تحتانی و کمردرد شود.
•    واکنش های جانبی به امولسیون های لیپیدی: (به عنوان مثال، تنگی نفس، واکنش های آلرژیک پوستی، حالت تهوع، سردرد، کمر درد، تعریق، سرگیجه) غیر معمول است اما ممکن است در ابتدا رخ دهد، به خصوص اگر لیپیدها با سرعت > 1 کیلوکالری به ازای کیلوگرم وزن بدن در ساعت تجویز شوند. افزایش چربی خون به ویژه در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه یا کبد به طور موقتی، ممکن است رخ دهد. درمان معمولاً لازم نیست. واکنشهای سوء تأخیری به امولسیونهای لیپیدی شامل بزرگ شدن کبد، افزایش خفیف آنزیمهای کبدی، ورم طحال، اختلال در پلاکت های خون، کاهش گلبول های سفید خون و به ویژه در نوزادان نارس مبتلا به سندرم زجر تنفسی یا ناهنجاریهای عملکرد ریوی است. کاهش یا توقف موقت یا دائمی تزریق امولسیون لیپید ممکن است از این واکنشهای جانبی جلوگیری یا به حداقل برساند.
•    از عوارض کیسه صفرا: می توان به سنگ کیسه صفرا ، لجن کیسه صفرا و التهاب کیسه صفرا اشاره کرد. این عوارض می توانند در اثر تجمع طولانی مدت ترشحات کیسه صفرا ایجاد یا بدتر شوند. تحریک انقباض با تأمین حدود 20 تا 30 درصد کالری به عنوان چربی و توقف تزریق گلوکز چند ساعت در روز مفید است. مصرف خوراکی یا روده ای نیز کمک می کند. درمان با مترونیدازول، اسید اورسودئوکسی کولیک، فنوباربیتال یا کوله سیستوکینین به برخی از بیماران مبتلا به توقف جریان صفرا کمک می کند.
به صورت کلی میتوان گفت شایعترین عوارض جانبی تغذیه تزریقی موارد زیر است:
•    زخمهای دهان، دید ضعیف در شب و تغییرات پوستی است. اگر این شرایط از بین نرفت باید با پزشک خود صحبت کنید.

سایر عوارض جانبی کمتر شایع عبارتند از:

•    تغییرات در ضربان قلب
•    گیجی
•    تشنج 
•    تنفس دشوار
•    افزایش سریع وزن یا کاهش وزن
•    خستگی
•    تب یا لرز
•    افزایش ادرار
•    رفلکس های جهنده
•    از دست دادن حافظه
•    گرفتگی عضلات یا ضعف
•    دل درد
•    تورم دست ها یا پاها
•    تشنگی
•    سوزن سوزن شدن در دست ها یا پاها
•    استفراغ

در صورت مشاهده هر یک از این واکنش ها ، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید.

چگونه برای تغذیه تزریقی آماده شوید؟

شما باید در مورد نیازهای دقیق تغذیه ای خود با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. ارائه دهنده شما مایعات مناسب را برای رفع این نیازها تجویز می کند. شما این مایع را در یخچال یا فریزر نگهداری می کنید.

هر دوز باید چهار تا شش ساعت قبل از استفاده از یخچال خارج شود. این زمان کافی را برای رسیدن مایعات به دمای اتاق فراهم می کند. بسته های یخ زده باید 24 ساعت قبل از استفاده به یخچال منتقل شوند تا آب شوند.

تغذیه تزریقی چگونه انجام می شود؟

تغذیه تزریقی از کیسه حاوی مواد مغذی مورد نیاز شما از طریق لوله متصل به سوزن یا کاتتر انجام می شود.

با استفاده از TPN، ارائه دهنده خدمات بهداشتی درمانی شما کاتتر را در یک رگ بزرگ قرار می دهد، به نام ورید اجوف فوقانی، که به قلب شما می رود. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است محلی مانند محل دسترسی بدون سوزن قرار دهد که باعث سهولت تغذیه وریدی می شود.

برای نیازهای موقتی تغذیه ای، پزشک ممکن است PPN را پیشنهاد کند. در این نوع تغذیه وریدی از یک خط وریدی محیطی منظم به جای یک خط مرکزی که در ورید حفره فوقانی شما قرار دارد، استفاده می شود.

به احتمال زیاد خودتان در خانه تغذیه داخل وریدی را انجام می دهید. این کار معمولاً 10 تا 12 ساعت طول می کشد و شما این روش را پنج تا هفت بار در هفته تکرار خواهید کرد.

ارائه دهنده خدمات بهداشتی شما دستورالعمل های دقیق این روش را ارائه می دهد. به طور کلی، ابتدا باید کیسه های غذایی خود را از نظر وجود ذرات شناور و تغییر رنگ بررسی کنید. سپس لوله را درون کیسه قرار داده و لوله را به سوند یا درگاه داخل وریدی خود وصل کنید که توسط ارائه دهنده خدمات بهداشتی شما تعیین شده است.

برای بیشتر یا کل روز باید کیسه و لوله را در جای خود بگذارید. پس از آن، کیسه مواد غذایی و لوله را از بین می برید.

محلول های  TPN:

بسیاری از محلول های TPN معمولاً استفاده می شوند. برای تأمین نیازهای بیمار، می توان الکترولیت اضافه کرد.

محلول های TPN بسته به سایر اختلالات موجود و سن بیمار متفاوت است، مانند موارد زیر:
•    برای درمان نارسایی کلیه با دیالیز یا نارسایی کبدی: کاهش پروتئین و درصد بالایی از اسیدهای آمینه ضروری
•    برای نارسایی قلبی یا کلیوی: حجم محدود مایعات
•    برای نارسایی تنفسی: یک امولسیون لیپیدی که بیشتر کالری های غیرپروتئینی را برای به حداقل رساندن تولید دی اکسید کربن توسط متابولیسم کربوهیدرات فراهم می کند.
•    برای نوزادان: غلظت های پایین دکستروز (17 تا 18 درصد)

خطرات تغذیه تزریقی چیست؟

بیشترین خطر استفاده از تغذیه تزریقی ایجاد عفونت کاتتر است. سایر خطرات عبارتند از:
•    لخته شدن خون
•    بیماری کبد
•    بیماری استخوان

پیامدهای بعد از تغذیه تزریقی چیست؟

بسیاری از افراد پس از تغذیه تزریقی، بهبودی در وضعیت خود تجربه می کنند. شما ممکن است از علائم خود خلاص نشوید، اما بدن شما می تواند سریعتر بهبود یابد. احتمالاً احساس قدرت و انرژی بیشتری خواهید کرد. این می تواند به شما کمک کند علی رغم تأثیرات شرایط خود، کارهای بیشتری انجام دهید.

یک پزشک یا متخصص تغذیه پس از گذشت چندین هفته از این برنامه تغذیه ای، نیازهای تغذیه ای شما را مجدداً ارزیابی می کند تا ببیند آیا لازم است تنظیماتی در دوز انجام شود؟ احتمالاً آزمایشاتی برای ارزیابی نیازهای فردی خود انجام داده اید.

نتایج تغذیه تزریقی باعث حفظ سطح سلامتی و انرژی در بدن شما می شود. شما ممکن است فقط به طور موقت به این روش درمانی نیاز داشته باشید. یا ممکن است لازم باشد تا آخر عمر از آن استفاده کنید. نیازهای تغذیه ای شما ممکن است با گذشت زمان تغییر کند.