دیابت و انواع آن

توصیه های غذایی برای افراد مبتلا به دیابت

 

این فصل خلاصه ای از اطلاعات فعلی موجود از انواع دستورالعمل ها و منابع علمی بر اساس توصیه های غذایی برای افراد بزرگسال مبتلا به دیابت (PWD) است. این مطلب ارائه شده است تا از آن به عنوان یک راهنما بتوان استفاده کرد و همچنین یک نمای کلی از برنامه ها و نکات کاربردی را در یک جا و به صورت کامل برای مراقبین سلامت و تغذیه فراهم کند تا در افراد دیابتی بتوان استفاده کرد. این موضوع به اجزای: محتوای تغذیه ای با اهداف مرتبط با کنترل افراد دیابتی ، و همچنین بررسی مبحث های مورد علاقه غذایی از جمله رژیم های کاهش وزن در مطبوعات فعلی، تقسیم می شود. نکته اصلی این است که برنامه های تغذیه ای باید با توجه به توانایی آنها در اجرای تغییرات باشند و همچنین اختصاصی و منعطف باشند تا نیازهای خاص افراد دیابتی (PWD) را برآورده سازند.

اهداف کلی
 

 

اهداف تغذیه درمانی برای فرد مبتلا به دیابت تکامل یافته و انعطاف پذیرتر و بیمار محورتر شده است. اهداف انجمن دیابت آمریکا (ADA) در سال 2019 شامل موارد زیر است:
1.    به منظور ترویج و پشتیبانی از الگوهای غذایی سالم ، با تأکید بر انواع غذاهای غنی از مواد مغذی در اندازه های مناسب به منظور بهبود سلامت کلی و:
•    کسب و حفظ وزن هدف مناسب بدن
•    دستیابی به اهداف فردی میزان گلوکز ، فشار خون و چربی ها
•    تأخیر یا جلوگیری از عوارض دیابت
2.    برطرف کردن نیازهای غذایی فردی براساس ترجیحات شخصی و فرهنگی ، آگاهی های مربوط به سلامت، دسترسی به انتخاب مواد غذایی سالم ، تمایل و توانایی در ایجاد تغییرات رفتاری
3.    به منظور حفظ لذت غذا خوردن با ارائه پیام هایی در مورد انتخاب مواد غذایی
4.    آماده کردن یک فرد مبتلا به دیابت با استفاده از ابزارهای کاربردی برای برنامه ریزی وعده های غذایی روزانه به جای تمرکز روی درشت مغذی ها و ریزمغذی ها
 

تعریف دیابت

 

دیابت ملیتوس به گروهی از بیماری ها با ویژگی مشترک بالا بودن قند خون به علت نقص در تولید و ترشح انسولین، عملکرد انسولین و یا هر دوی آن گفته می شود. انسولین هورمونی است که از سلول های بتا پانکراس (لوز المعده) ترشح می شود که هورمون ضروری برای استفاده و ذخیره ی سوخت های بدن نظیر کربوهیدرات، پروتئین و چربی می باشد. بیماران مبتلا به دیابت به علت تولید ناکافی انسولین دچار افزایش گلوکز (قند) خون می شوند. دیابت ملیتوس به طور قابل ملاحظه ای باعث افزایش میزان مرگ و میر شده است که با تشخیص دیابت و درمان آن در مراحل اولیه ، می توان میزان مرگ و میر را کاهش داد. هزینه های درمانی مستقیم از قبیل مراقبت های بیماران بستری، خدمات بیماران سرپایی و مراقبت های پرستاری در خانه، نجومی هستند و هزینه های غیر مستقیم نظیر: ناتوانی، از کار افتادگی و بروز ناتوانایی ها تقریبا بالاست. به طور متوسط هزینه های درمان در بیماران دیابتی، ۲ برابر افراد غیر دیابتی است. بنابراین تدوین تغذیه درمانی پزشکی (MNT) برای پیشگیری و درمان دیابت می تواند به طور قابل ملاحظه ای این هزینه ها را کاهش دهد. خوشبختانه بیماران دیابتی می توانند به صورت مرحله به مرحله بیماری خود را کنترل نموده و خطر عوارض دیابت و مرگ زودرس را کاهش دهند.

بروز و شیوع دیابت
 

در سال ۲۰۱۴ شیوع دیابت در ایالات متحده آمریکا در همه ی سنین۲۹.۱ میلیون نفر (۱۵.۵ میلیون نفر مرد بزرگسال و ۱۳.۴ میلیون نفر زن و باقی افراد کودک بودند) یعنی حدود ۹.۳ درصد از کل جمعیت بود. که در ۲۱ میلیون نفر تشخیص دیابت داده شده و در ۸.۱ میلیون نفر نیز تشخیص داده نشده بودند. شیوع دیابت با بالا رفتن سن افزایش می یابد به گونه ای که ۱۱.۲ میلیون نفر از مبتلایان بالاتر از ۶۵ سال دارند و یا ۲۵.۹ درصد از همه ی بیماران دیابتی در این گروه قرار دارند. یکی از علت های افزایش شیوع دیابت در دهه های اخیر، افزایش ابتلا و بروز این بیماری در گروه های سنی جوان تر به ویژه در جمعیت های جوان قبل از بلوغ می باشد. در میان افراد جوان که به تازگی دیابت آن ها تشخیص داده شده است تقریبا ۲۰ درصد دیابت نوع دو دارند. شیوع دیابت نوع دو در گروه های نژادی مختلف در بالاترین سطح قرار دارد. یافته ها نشان می دهند که میزان شیوع دیابت در افراد بالاتر از ۲۰ سال در نژادهای آمریکایی-هندی و بومیان آلاسکا ۱۵.۹ درصد، سیاه پوستان غیر لاتین ۱۳.۲ درصد، لاتین ۱۲.۸ درصد و ۹ درصد از آسیایی های آمریکایی تبار می باشد. همچنین شیوع دیابت در میان جمعیت های لاتین ۱۴.۸ درصد مربوط به پورتوریکویی ها، ۱۳.۹ درصد مربوط به مکزیکی های آمریکایی و ۳۰ درصد مربوط به کوبایی ها می باشد. در ایران نیز در سال۲۰۱۶ طبق آمار سازمان بهداشت جهانی (W HO) ۱۰.۳ درصد جمعیت (۷۹۱۰۹۰۰۰ نفر) به دیابت مبتلا هستند که در این میان تعداد افراد مبتلا به دیابت نوع دو بسیار قابل توجه‌تر از مبتلایان به دیابت نوع یک است. از این آمار یاد شده ۹.۶ درصد را مردان و ۱۱.۱ درصد را زنان تشکیل می‌دهند. در گذشته شیوع دیابت در روستاها و شهرهای بزرگ بسیار متفاوت بود، اما اکنون در روستاها نیز هشت درصد جمعیت بالای ۲۵ سال دیابت دارند که این عدد حاکی از رشد ۱۲ درصدی شیوع دیابت در روستاها در سالیان اخیر است. در این میان سهم پایتخت نشینان از آمار ابتلا به دیابت، ۱۲.۸ درصد جمعیت بالای ۲۵ سال است. همچنین آمار مرگ و میر ناشی از دیابت در ایران در افراد ۳۰ تا ۶۹ ساله،  ۱۲۷۰ نفر در مردان و ۱۵۲۰ نفر در زنان و در افراد بالاتر از ۷۰ سال، ۲۵۷۰ نفر در مردان و ۳۲۲۰ نفر در زنان می باشد.
 یک نگرانی بزرگ این است که حدود ۸۶ میلیون نفر (۳۷ درصد از افراد بالاتر از ۲۰ سال و ۵۷ درصد از افراد بالای ۶۰ سال) پره دیابت ( پیش دیابت ) هستند که دارای اختلال تحمل گلوکز (IGT) و اختلال در قند خون ناشتا (IFG) می باشند. اگر راهبرد های تغییر در سبک زندگی اجرا نشود، تمام این افراد در معرض خطر بالای ابتلا به دیابت نوع دو و بیماری های قلبی و عروقی خواهند بود.

 
دسته بندی انواع عدم تحمل گلوکز

ارزیابی کردن انواع دیابت برای افراد اغلب بستگی به شرایط بیمار در زمان تشخیص دیابت دارد زیرا بسیاری از افراد به صورت دقیق در یک دسته قرار نمی گیرند. بنابراین قرار گرفتن فرد در یک گروه ویژه از دیابت اهمیت کمتری نسبت به تشخیص علت افزایش قند خون و کفایت درمان آن دارد. آن چیزی که در دیابت ضروری به نظر می رسد نیاز به مداخله زود هنگام به صورت تغییر در سبک زندگی در مرحله شروع پره دیابت (پیش دیابت) و مراحل بعدی سیر بیماری می باشد.
 

پیش دیابت (پره دیابت)
 

 

افرادی که دارای اختلال در همئوستاز (حفظ شرایط پایدار و ثابت در محیط داخلی بدن) گلوکز می باشند که شامل اختلال تحمل گلوکز (IFG) و عدم تحمل گلوکز (IGT) می باشند به عنوان پره دیابتی یا پیش دیابتی تعریف می شوند.این افراد در معرض خطر پیشرفت به سوی دیابت و بیماری های قلبی و عروقی هستند. افراد در معرض خطر دارای نشانه های زیر می باشند که باید مشاوره ی لازم در مورد روش های کاهش انرژی دریافتی، کاهش وزن و فعالیت بدنی برای کاهش عوامل خطر دیابت داده شود:
•    IFG (اختلال تحمل گلوکز) در محدوده ی ۱۰۰ تا ۱۲۵ میلی گرم در دسی لیتر
•    IGT (عدم تحمل گلوکز) در محدوده ی ۱۴۰ تا ۱۹۹ میلی گرم در دسی لیتر 
•    هموگلوبین A1C در محدوده ی ۵.۷ درصد تا ۶.۴ درصد 
 

مدیریت و کنترل پره دیابت

بیشتر از هر بیماری دیگری تغییر در سبک زندگی نظیر انتخاب های غذایی سالم و فعالیت بدنی نقش بسیار مهمی در پیشگیری و درمان دیابت ایفا می کند. مطالعات نشان می دهند که تغییر در سبک زندگی از جمله کاهش وزن (محدود کردن کالری دریافتی) و فعالیت فیزیکی می تواند انتخاب اول برای پیشگیری و به تاخیر انداختن ابتلا به دیابت باشد. مطالعات کارآزمایی بالینی نشان می دهند که تغییر در سبک زندگی در مقایسه با گروه کنترل، باعث کاهش ۲۹ تا ۶۷ درصد در خطر ابتلا به دیابت نوع دو  می شود. مطالعه ی پیشگیری از دیابت در فنلاند و برنامه ی پیشگیری دیابت (DPP) نشان دادند که مداخلات تغییر در سبک زندگی نظیر کاهش وزن متوسط در حدود ۵ تا ۱۰ درصد، فعالیت فیزیکی متوسط به مدت ۱۵۰ دقیقه در هفته و مشاوره و حمایت مداوم، بروز دیابت نوع دو در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل ۵۸ درصد کاهش پیدا کرد. همچنین کاهش مداوم میزان بروز دیابت نوع دو  در ۳ الی ۱۴ سال بعد از مداخله پیگیری شد.

تشخیص دیابت نوع ۱
 

برای تشخیص دیابت نوع یک در افراد مبتلا ، افراد اغلب دارای علائم احساس تشنگی شدید، تکرر ادرار و کاهش وزن شدید می باشند. نقص اولیه در ساختار سلول های بتای پانکراس اغلب باعث موارد زیر می شود:
•    کاهش تولید انسولین ضروری بدن
•     افزایش قند خون
•     تکرر ادرار
•    پر نوشی (نوشیدن مایعات به مقدار زیاد)
•    پر خوری(خوردن مواد غذایی به مقدار زیاد)
•    کاهش وزن
•    کاهش آب بدن
•    عدم تعادل الکترولیت ها 
•    کتواسیدوز یا اغمای دیابتی (افزایش کتون بادی های اسیدی در خون)
میزان تخریب سلول های بتای پانکراس بسیار متغیر است و سرعت پیشرفت تخریب در نوزادان و کودکان سریعتر از سایر افراد (به ویژه بزرگسالان) می باشد. ظرفیت سلامتی پانکراس برای ترشح انسولین فراتر از نیاز معمول بدن می باشد. بنابراین شروع بالینی دیابت ممکن است با یک دوره ی بدون علامت از چند ماه تا چند سال، که در آن سلول های بتا تحت تخریب تدریجی بوده اند مشاهده شود.
دیابت نوع یک تقریبا ۵ تا ۱۰ درصد همه ی بیماران دیابتی تشخیص داده شده را شامل می شود. افراد مبتلا به دیابت نوع یک وابسته به انسولین خارجی به منظور جلوگیری از کتواسیدوز و مرگ می باشند. دیابت نوع یک می تواند در هر سنی رخ دهد ولی اغلب افراد مبتلا سن کم تر از ۳۰ سال دارند، اگر چه این بیماری در افراد مسن هم رخ می دهد. افراد مبتلا به دیابت ، اغلب لاغر هستند اما در برخی از افراد دارای اضافه وزن نیز بدون هیچ علامت یا علائم جزئی ، تشخیص دیابت داده می شود که می تواند منعکس کننده ی روند افزایش چاقی در میان کودکان و بزرگسالان باشد.
دیابت نوع یک دارای دو شکل کلی می باشد:
•    دیابت نوع یک وابسته به سیستم ایمنی: دیابت ملیتوس وابسته به سیستم ایمنی به علت تخریب سلول های بتای پانکراس توسط سیستم ایمنی بدن می باشد که سیستم خود ایمنی بدن سلول های بتا را که فقط انسولین ترشح می کنند را تخریب می کنند.
•    دیابت نوع یک ایدیوپاتیک: این نوع دیابت یک، شکلی از بیماری است که علت مشخصی برای بروز آن وجود ندارد. اگرچه فقط گروه اندکی از افراد با دیابت نوع یک در این دسته قرار می گیرند که اغلب دارای نژاد آسیایی یا آفریقایی می باشند.
در حال حاضر هیچ روش مشخصی برای پیشگیری از دیابت نوع یک وجود ندارد. بیماری های خود ایمنی تیروئید و سلیاک، اغلب با تکرر بیش تری در افراد مبتلا به دیابت نوع یک بروز پیدا می کند. بیماری خود ایمنی تیروئید در ۱۷ الی ۳۰ درصد از بیماران مبتلا به دیابت نوع یک  ، و بیماری سلیاک در ۱ الی ۱۶ درصد از بیماران مبتلا به دیابت نوع یک در مقایسه با ۰.۳ الی ۱ درصد در جمعیت عمومی رخ می دهد. کودکان مبتلا به دیابت نوع یک  باید برای بیماری سلیاک ارزیابی شوند. اگر بیماری سلیاک با بیوپسی (بافت برداری) تأیید شد، کودک باید تحت رژیم  فاقد گلوتن که توسط رژیم شناس که هم برای مدیریت سلیاک و هم برای دیابت تدوین شده است قرار بگیرد. 
 

 

تشخیص دیابت نوع ۲
 

 

تقریبا ۹۰ الی ۹۵ درصد از همه ی بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس، مبتلا به دیابت نوع دو هستند. این بیماری یک بیماری پیش رونده است که در بیشتر افراد به مدت طولانی وجود داشته است، قبل از اینکه تشخیص داده شود. هایپرگلایسمی (افزایش قند خون) به تدریج پیشرفت می کند و اغلب در مراحل اولیه به اندازه ی کافی شدید نیست که بیمار متوجه علائم دیابت شود. اگرچه عدم تشخیص دیابت می تواند خطر پیشرفت تخریب رگ های خونی کوچک و بزرگ را در این بیماران افزایش دهد.
اکثر مبتلایان به دیابت نوع دو ، چاق هستند و چاقی خودش به تنهایی علت درجاتی از مقاومت به انسولین می باشد. بیمارانی که با توجه به معیار های سنتی وزن، چاق نیستند ممکن است دارای توزیع درصد چربی بالاتر و غالبا در ناحیه ی شکمی باشند. به هرحال برخی از افراد چاق هرگز به دیابت مبتلا نمی شوند؛ بنابراین چاقی به همراه استعداد ژنتیکی برای بروز دیابت نوع دو ضروری می باشند.
 

دیابت ملیتوس بارداری (GDM)

 

دیابت بارداری (GDM) در ۷ درصد از تمام بارداری ها، محدوده ی آن بین ۱ تا ۱۴ درصد متناسب با جمعیت های مختلف متفاوت می باشد . در واقع دیابت بارداری (GDM) تقریبا بیش از ۲۰۰۰۰۰ مورد در هر سال رخ می دهد. بعد از زایمان حدود ۹۰ درصد از زنان مبتلا به دیابت بارداری (GDM) ، گلوکز خونشان نرمال شده ولی همچنان در معرض خطر بالایی برای ابتلا به این حالت در بارداری های بعدی هستند. 
دیابت بارداری (GDM) به هر درجه ای از عدم تحمل گلوکز که شروع و یا تشخیص آن در دوران بارداری باشد، گفته می شود. به هرحال تعداد زنانی که دیابت بارداری (GDM) آن ها تشخیص داده نمی شود در حال افزایش می باشد؛ به همین دلیل توصیه می شود که افراد در معرض خطر دیابت ، باید در اولین ویزیت بعد از بارداری با استفاده از معیار های استاندارد تشخیص دیابت ، تحت غربالگری و ارزیابی های دیابت نوع دو قرار بگیرند. زنانی که مشخص می شود در ۳ ماهه ی اول بارداری دیابت دارند باید به طور قطعی مشخص شوند که آیا ملیتوس بارداری (GDM) دارند یا دیابتی است که قبل از بارداری وجود داشته است. تمام زنانی که سابقه ی قبلی دیابت را ندارند باید بین هفته های ۲۴ تا ۲۸ حاملگی تحت غربالگری برای دیابت بارداری (GDM) قرار بگیرند. دیابت بارداری (GDM) اغلب در طی سه ماهه ی دوم و سوم حاملگی تشخیص داده می شود ؛ زیرا در این دوران سطح هورمون های مخالف انسولین افزایش یافته و مقاومت به انسولین ایجاد می شود.
 

عوامل خطر دیابت
 

 

. عوامل خطر دیابت نوع یک

عوامل خطر اصلی دیابت نوع یک شامل موارد زیر است:
•    سابقه خانوادگی: داشتن والدین یا خواهر و برادر با دیابت نوع یک خطر ابتلای فرد به همان نوع را افزایش می دهد. اگر هر دو والدین مبتلا به دیابت نوع یک باشند ، خطر حتی بیشتر است.
•    سن: دیابت نوع یک معمولاً در بزرگسالان و کودکان جوان تر بروز می کند. این بیماری یکی از شایع ترین بیماری های مزمن است که در کودکی بروز می کند. کودکان معمولاً در زمان تشخیص دیابت، کمتر از 14 سال سن دارند. دیابت نوع یک ممکن است در هر سنی بروز کند، اگرچه ابتلا به دیابت نوع یک در سن های بالاتر نادر است.
•    ژنتیک: داشتن ژن های خاص ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع یک را افزایش دهد. پزشک شخص می تواند این ژن ها را برای تشخیص دیابت بررسی کند.
سایر عوامل خطر دیابت نوع یک تحت بررسی هستند ، از جمله مطالعات 2012 که نشان می دهند فاصله جغرافیایی از خط استوا می تواند خطر دیابت نوع یک را افزایش دهد. با این وجود ، تحقیقات بیشتری برای تأیید سایر عوامل خطر دیابت نیاز است.

۲. عوامل خطر دیابت نوع دو

دیابت نوع دو ، دو نوع عامل خطر دارد:
۱) عوامل خطر دیابت که قابل پیشگیری اند : برخی از عوامل خطر دیابت نوع دو ، عواملی اند که افراد می توانند برای جلوگیری از آنها قدم بردارند ، از جمله:
•    ورزش کم یا نداشتن ورزش
•    فشار خون بالا
•    چاقی یا اضافه وزن داشتن ، به خصوص داشتن وزن اضافی در اطراف شکم
•    بیماری های قلبی و عروقی و سکته مغزی
•    سطح پایین کلسترول "خوب" یا لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL)
•    سطح بالایی از چربی ها به نام تری گلیسیرید
افراد می توانند با تغییر در سبک زندگی ، خصوصاً با بهبود رژیم غذایی و رژیم ورزش ، خطر ابتلا به دیابت نوع دو را کاهش دهند.
 ۲) عوامل خطر اجتناب ناپذیر: برخی از عوامل خطر دیابت نوع دو ، عواملی هستند که افراد نمی توانند از آن ها جلوگیری کنند، از جمله:
•    سابقه خانوادگی این بیماری
•    برخی نژاد ها: نژاد های آمریکایی های آفریقایی، آمریکایی های آسیایی ، آمریکایی های اسپانیایی لاتین ، آمریکایی های بومی و یا جزایر اقیانوس آرام همه خطر بیشتری برای دیابت نوع دو  نسبت به سایر گروه ها دارند.
•    سن بالای 45 سال
•    آکانتوزیس نیگریکانس: شرایطی که پوست تیره ، ضخیم و مخملی در اطراف گردن یا زیر بغل ایجاد می شود.
•    سابقه دیابت بارداری (GDM)
•    افسردگی
•    داشتن نوزادی که هنگام تولد بیش از ۴ کیلوگرم وزن داشته است.
•    سندرم تخمدان پلی کسیتیک (PCOS)

محاسبه خطر دیابت نوع دو 
انستیتوی ملی دیابت و اختلالات گوارشی کلیه (NIDDK) ابزاری دارد که افراد می توانند از آنها برای محاسبه خطر ابتلا به دیابت نوع دو  استفاده کنند. این آزمایش هفت عامل خطر از جمله وزن و قد را در نظر می گیرد تا بتواند شاخص توده بدنی (BMI) بدن را محاسبه کند. BMI یک جنبه مهم در خطر ابتلا به دیابت است. باید توجه داشت که BMI دقیق ترین مقیاس اندازه گیری سلامت نیست، BMI بالا می تواند شاخص خطر دیابت باشد.

۳. عوامل خطر دیابت بارداری (GDM)

هنگامی که یک زن به دیابت بارداری (GDM) مبتلا شده باشد ، احتمال بازگشت آن در بارداری های آینده وجود دارد. همچنین ، با داشتن دیابت بارداری (GDM)، خطر ابتلا به دیابت نوع دو ، هفت برابر افزایش می یابد.
عوامل خطر دیابت بارداری (GDM) تقریباً مشابه سایر انواع دیابت است. که شامل موارد زیر می شود:
•    سابقه خانوادگی یا شخصی دیابت
•    پره دیابت ( پیش دیابت )
•    سابقه قبلی و غیر قابل توضیح زایمان نوزاد مرده
•    اضافه وزن یا چاقی
•    رژیم ناسالم
•    نژاد

خلاصه:
عوامل خطر دیابت نوع یک هنوز در دست بررسی است. با این حال ، داشتن یک عضو خانواده با دیابت نوع یک ، خطر ابتلا به این بیماری را کمی افزایش می دهد. عوامل محیطی و قرار گرفتن در معرض برخی از عفونت های ویروسی نیز با خطر ابتلا به دیابت نوع یک مرتبط است.
چندین عامل خطر با دیابت نوع دو  همراه بوده و عبارتند از:
•    سابقه خانوادگی دیابت
•    اضافه وزن
•    رژیم غذایی ناسالم
•    عدم فعالیت جسمانی
•    افزایش سن 
•    فشار خون بالا
•    قومیت و نژاد
•    عدم تحمل گلوکز(IGT مقادیر بالاتر از قند خون نرمال و معمولی است اما در زیر آستانه تشخیص دیابت قرار دارد.)
•    سابقه دیابت بارداری (GDM)
•    تغذیه ضعیف در دوران بارداری
تغییر در رژیم غذایی و فعالیت بدنی مربوط به توسعه ها و پیشرفت های سریع جامعه و شهرنشینی منجر به افزایش شدید تعداد مبتلایان به دیابت شده است.
زنان بارداری که اضافه وزن دارند و عدم تحمل گلوکز دارند یا سابقه خانوادگی دیابت دارند ، همه در معرض خطر ابتلا به دیابت بارداری (GDM) هستند. علاوه بر این ، وجود سابقه قبلی تشخیص دیابت بارداری یا قرار گرفتن در یک گروه نژادی خاص، زنان را در معرض خطر ابتلا به دیابت بارداری قرار می دهد.
 

عوارض دیابت
 

 

عوارض دیابت شامل موارد متعددی می شود. شاید شنیده باشید که تیم بهداشت و درمان شما در مورد دو نوع عوارض دیابت صحبت کند: مزمن و حاد.
۱) عوارض مزمن: عوارض و مشکلات طولانی مدتی هستند که به تدریج ایجاد می شوند و در صورت عدم کنترل می توانند منجر به آسیب جدی شوند. مانند:
•    مشکلات چشم ( مثل رتینوپاتی: به اختلالاتی که موجب آسیب به شبکیه چشم (رتین) می شود.)
•    مشکلات پا (مثل درد یا تورم)
•    حمله قلبی و سکته مغزی
•    مشکلات کلیوی (مثل اختلالات عملکردی کلیه)
•    آسیب های عصبی (مثل اختلال در اعصابی است که از مغز و طناب نخاعی سرچشمه می‌گیرند)
•    بیماری لثه و سایر مشکلات دهان
•    شرایط مرتبط ، مانند سرطان
•    مشکلات جنسی در زنان و مردان

2)عوارض حاد : عوارضی که می توانند در هر زمان اتفاق بیفتند و منجر به عوارض دیگری نیز شوند. مانند:
•    کاهش شدید قند خون
•    افزایش قند خون
•    هایپراسمولار هایپرگلایسمیک (HHS) - یک شرایط اورژانسی خطرناک برای زندگی است که فقط در افراد مبتلا به دیابت نوع دو  اتفاق می افتد. این شرایط با کم آبی شدید و قند خون بسیار زیاد حاصل می شود.
•    کتواسیدوز دیابتی (DKA) - یک شرایط اورژانسی خطرناک برای زندگی است که در آن کمبود انسولین و قند خون بالا منجر به ایجاد کتون ها می شود.
 

 

علائم دیابت
 

 

ممکن است تا زمانی که دیابت روی سلامتی شما تأثیر گذارد، متوجه نشوید که مبتلا به دیابت نوع دو هستید. حدود ۲۵ درصد مردم مبتلا به دیابت نمی دانند که به آن مبتلا هستند.
علائم می توانند به آرامی بروز کنند که شامل موارد زیر هستند:
•    عطش زیاد: وقتی قند خون بدن افزایش می یابد، کلیه ها برای خلاص شدن از آن ها فعالیت بیشتری می کنند. این شرایط، مایعات را از بافت های بدن بیرون می آورد و باعث کمبود آب بدن می شود ، بنابراین احساس تشنگی بروز می کند.
•    گرسنگی زیاد: از آنجا که دیابت می تواند جلوی رسیدن گلوکز به سلول های بدن را بگیرد، ممکن است حتی بعد از خوردن غذا فرد احساس گرسنگی کند.
•    پر ادراری: به دلیل اینکه کلیه های بدن برای رهایی یافتن از قند اضافی ، بیشتر فعالیت می کنند ، باعث می شود فرد ادرار بیشتری در طول روز داشته باشد.
•    خشکی دهان: کمبود آب بدن و پر ادراری باعث کاهش رطوبت دهان نیز می شود.
•    کاهش وزن بدون تلاش: وقتی مقدار زیادی قند از طریق ادرار دفع شود، کالری نیز از دست می رود. در این صورت ممکن است وزن فرد کاهش یابد حتی اگر به طور معمول غذا مصرف می کند.
•    خستگی: وقتی بدن فرد نمی تواند از انرژی غذایی استفاده کند، احساس ضعف و خستگی می کند. کم آبی نیز می تواند فرد را به این شرایط پیش ببرد.
•    تاری دید: قند خون بالا می تواند در تمرکز کردن هنگام دیدن و تاری دید، مشکل ایجاد کند.
•    سر درد: سطح قند خون بالا می تواند باعث صدمه به سر فرد شود.
•    از دست دادن هوشیاری: بعد از ورزش، حذف یک وعده غذایی یا مصرف بیش از حد دارو، قند خون فرد را به میزان زیادی پایین می آورد و می تواند باعث کاهش هوشیاری شود.
•    عفونت ها یا زخم هایی که بهبود نمی یابند: قند خون بالا می تواند جریان خون را کند کرده و باعث کاهش عملکرد بدن در بهبودی خود شود.
•    حس خارش یا سوزش در دست و پا: دیابت نوع دو  می تواند روی اعصاب دست و پا تأثیر بگذارد و باعث حس خارش یا سوزش در دست و پا شود.
•    لثه های قرمز ، متورم و نازک: احتمال ابتلا به عفونت در لثه و استخوان هایی که دندان های شما را در جای خود نگه می دارند، وجود دارد. لثه های شما ممکن است آلوده شده و یا از دندان های خود دور شوند. همچنین ممکن است دندان های شما سست شوند و بیفتند.

دستورالعمل ها برای درشت مغذی ها: 3 جزء اصلی رژیم غذایی

مطالعات بسیاری به منظور تلاش برای تعیین ترکیب بهینه از مواد مغذی به پایان رسیده است. براساس داده های موجود ، بهترین ترکیب کربوهیدرات ، پروتئین و چربی به اهداف و ترجیحات متابولیکی فرد بستگی دارد. به منظور حفظ وزن یا کاهش وزن، بسیار مهم است که کالری کل مصرفی خود را در نظر داشته باشید.
 

کربوهیدرات ها(CHO)
 

 

دف اصلی در مدیریت دیابت ، دستیابی به حد معمول قند خون (پس از مصرف یا در زمان روزه گرفتن) است. مقدار کل کربوهیدرات (CHO) مصرف شده بیشترین تأثیر را بر سطح قند خون دارد. با این وجود مقدار ایده آل کربوهیدرات در رژیم غذایی نامشخص است. اکثر افراد مبتلا به دیابت نوع یک یا دیابت نوع دو در ایالات متحده از خوردن مقادیر متوسط کربوهیدرات (تقریبا ۴۵ درصد از کل انرژی دریافتی) گزارش می دهند. در متون ، نظرات مختلفی در مورد توصیه های رژیم های غذایی کم کربوهیدرات در درمان دیابت وجود دارد. طی سال های متمادی مطالعات زیادی صورت گرفته است که به دنبال استفاده از رژیم های غذایی با محتوای کربوهیدرات کم و بهبود قند خون بدون اثرات مضر هستند. در یک تغییر اساسی ، انجمن دیابت امریکا (ADA) در بیانیه ای در سال 2019 گفت: "تحقیقات نشان می دهد که برنامه های غذایی کم کربوهیدرات ممکن است منجر به بهبود قند خون شوند و این پتانسیل را دارند که داروهای ضد قند خون را برای افراد مبتلا به دیابت نوع دو  کاهش دهد". علاوه بر این ، رژیم های غذایی کم کربوهیدرات برای زنان باردار و شیرده و مخصوصا افرادی که در معرض خطر اختلال خوردن هستند و افرادی که به بیماری کلیوی مبتلا هستند توصیه نمی شود. انجمن دیابت امریکا توصیه می کند افرادی که مهار کننده های انتقال دهنده سدیم-گلوکز (SGLT2) مصرف می کنند، به دلیل خطر احتمالی کتواسیدوز ، احتیاط کنند. متقاعد کننده ترین دلیل اخذ شده ممکن است این باشد که تعاریف رژیم های غذایی کم کربوهیدرات متفاوت است و رژیم های غذایی حاوی مقادیر کم کربوهیدرات برای حفظ آن در طولانی مدت و حمایت از مزایای گسترده ی آن دشوار است. انجمن دیابت امریکا موارد زیر را توصیه می کند:
•    دریافت کربوهیدرات: باید روی مصرف منابع کربوهیدرات غنی از مواد مغذی و حاوی مقدار بالای فیبر مثل سبزیجات ، میوه ها ، حبوبات ، غلات کامل و همچنین محصولات لبنی تأکید شود.
•    برای مبتلایان به دیابت نوع یک و دیابت نوع دو یک برنامه انسولین درمانی انعطاف پذیر تجویز می شود و همچنین آموزش نحوه استفاده از شمارش کربوهیدرات ها و در بعضی موارد نحوه در نظر گرفتن میزان چربی و پروتئین برای تعیین دوز انسولین در هنگام غذا برای بهبود و کنترل قند خون توصیه می شود.
•    برای افرادی که دوز انسولین روزانه آنها ثابت است ، الگوی مشخص مصرف کربوهیدرات با توجه به زمان و مقدار آن ممکن است برای بهبود کنترل قند خون و کاهش خطرافت قند خون توصیه شود.
•    به افراد مبتلا به دیابت و افراد در معرض آن توصیه می شود برای کنترل قند خون و وزن خود و کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی و عروقی و کبد چرب از نوشیدنی های شیرین شده با قند (از جمله آب میوه ها) خودداری کنند و مصرف غذاهای دارای قند اضافه شده را که می توان با غذاهای سالم وغنی از مواد مغذی جایگزین کرد را به حداقل برسانند.

شیرین کننده های مغذی
ساکارز ، که به عنوان "قند سفره" نیز شناخته می شود ، یک دی ساکارید است که از یک گلوکز و یک مولکول فروکتوز تشکیل شده است و 4 کیلوکالری در گرم انرژی را در اختیار قرار می دهد. شواهد موجود از مطالعات بالینی نشان می دهد که ساکارز رژیم غذایی نسبت به نشاسته در کالری های برابر تأثیر بیشتری بر روی سطح قند خون ندارد. توجه به این نکته ضروری است که از مصرف انرژی اضافی از شیرین کننده های غذایی، یا غذاها و نوشیدنی های حاوی مقادیر زیاد شیرین کننده جلوگیری شود ، زیرا این مواد فقط کالری خالص فراهم می کنند و می توانند منجر به افزایش وزن شوند.
فروکتوز یک مونوساکارید طبیعی است که در میوه ها ، برخی سبزیجات و عسل یافت می شود. شربت ذرت با فروکتوز بالا از نظر فروکتوز فرآوری شده بسیار زیاد است و به مقدار زیاد در غذاهای فرآوری شده به عنوان جایگزین ارزان تری برای ساکارز مورد استفاده قرار می گیرد.
•    فروکتوز که به عنوان "فروکتوز آزاد" مصرف می شود (به طور طبیعی در غذاهایی مانند میوه وجود دارد ، (که حاوی فیبر نیز هست) ممکن است منجر به کنترل بهتر قند خون در مقایسه با مصرف ساکارز یا نشاسته در کالری های برابر شود ، و فروکتوز آزاد به احتمال زیاد اثرات مضر روی تری گلیسیرید تا زمانی که مصرف بیش از حد نباشد (12٪ انرژی) ندارد.
•    مبتلایان به دیابت باید از نوشیدن نوشیدنی های حاوی شیرین کننده های قندی (SSB) (از هر نوع شیرین کننده شامل ساکارز و شربت ذرت با فروکتوز بالا ) جلوگیری کرده تا از خطر ابتلا به افزایش وزن و بدتر شدن نمایه خطر متابولیک قلبی جلوگیری کنند.
یک متاآنالیز اخیر از 18 کارآزمایی تغذیه ای کنترل شده در افراد مبتلا به دیابت ، تأثیر فروکتوز بر کنترل قند خون را با سایر منابع کربوهیدرات مقایسه کرد. تجزیه و تحلیل ها نشان داد که جایگزینی فروکتوز در کربوهیدرات ها بر سطح قند خون ناشتا یا انسولین تأثیر معنی داری نداشته و در این آزمایشات باعث کاهش پروتئین های گلیکوزیده شده خون در مدت زمان کمتر از 12 هفته می شود. مدت زمان کوتاه ،محدودیت بالقوه مطالعات است. شواهد محکمی وجود دارد که مصرف مقادیر بالای نوشیدنی های حاوی فروکتوز ممکن است اثرات منفی بر رسوب انتخابی چربی های خارج رحمی و احشایی ، متابولیسم چربی ، فشار خون و حساسیت به انسولین در مقایسه با نوشیدنی های شیرین شده با گلوکز داشته باشد. بنابراین ، توصیه ها در مورد میزان بهینه فروکتوز رژیم غذایی به دلیل عواقب متابولیکی بالقوه ای که می تواند داشته باشد و منجر به مقاومت به انسولین و چاقی بیشتر شود ، بحث برانگیز است.

شیرین کننده های غیر مغذی
شیرین کننده های غیر مغذی مقادیر ناچیزی از انرژی را فراهم می کنند و بدون افزایش قند خون یا غلظت انسولین ، احساس شیرینی را به وجود می آورند. در حال حاضر هفت شیرین کننده مواد مغذی ، تأیید شده توسط سازمان غذا و دارو (FDA) وجود دارد که در هنگام میزان دریافت قابل قبول روزانه (ADI) که توسط سازمان غذا و دارو اعلام شده است بی خطر هستند:
1.    سوکرالوز (®Splenda) از ساکارز معمولی سنتز می شود ، اما به گونه ای تغییر می یابد که جذب نمی شود. سوکرالوز 600 برابر شیرین تر از ساکارز است. از نظر حرارت بسیار پایدار است و می توان از آن در پخت و پز استفاده کرد. سوکرالوز در سال 1999 توسط سازمان غذا و دارو مورد تایید قرار گرفت.
2.    ساخارین (®Sugar Twin®, Sweet ‘N Low) ۲۰۰ تا 700 برابر شیرین تر از قند است. یک برچسب هشدار دهنده مربوط به سرطان در سال 2000 پس از آنکه سازمان غذا و دارو تشخیص داد که به طور کلی ساخارین ایمن است ، برداشته شد.
3.    آس سولفام پتاسیم (Ace K, Sunette)۲۰۰ برابر شیرین تر از ساکارز است. همچنین می توان از آس سولفام پتاسیم در پخت و پز استفاده کرد. با ترکیب آس سولفام پتاسیم با شیرین کننده ای دیگر ، می توان طعم تلخ آس سولفام پتاسیم را کاهش داد یا از بین برد.
4.    نئوتام مشتق شده از دی پپتید فنیل آلانین و اسید آسپارتیک است. نئوتام ۷۰۰۰ تا ۱۳۰۰۰ برابر شیرین تر از ساکارز است و تأثیر معنی داری بر میزان گلوکز یا انسولین ناشتا در افراد مبتلا به دیابت نوع دو  ندارد.
5.    آسپارتام (®Equal®, NutraSweet) یک متیل استر از اسید آسپارتیک و دی پپتید فنیل آلانین می باشد. سازمان غذا و دارو در سال 1981 آسپارتام را برای استفاده در بعضی از غذاها و در سال 1983 برای استفاده در نوشابه ها و در سال 1996 نیز به عنوان شیرین کننده عمومی تصویب کرد. اگرچه آسپارتام 4 کیلو کالری بر گرم انرژی فراهم می کند ، اما شدت شیرین کنندگی آسپارتام به این معنی است که مقادیر بسیار کمی از آن برای رسیدن به سطح شیرینی مورد نظر لازم است ، زیرا 200 برابر شیرین تر از ساکارز می باشد. آسپارتام هنگام هیدرولیز شدن در روده ، فنیل آلانین ، اسید آسپارتیک و متانول تولید می کند. این محصولات حاصل از تجزیه ی آسپارتام به طور طبیعی در سطوح بسیار بالاتر، هنگام مصرف بسیاری از غذاها رخ می دهد. یادآوری این نکته ضروری است که بیماران مبتلا به فنیل کتونوری باید از مصرف محصولات حاوی آسپارتام خودداری کنند.
نزدیک به 200 مطالعه ای که در انسان و حیوانات در مورد استفاده از مقادیر یکسان و معمول آسپارتام در مواد غذایی انجام شده ، آسپارتام ایمن در نظر گرفته شده است و هیچ گونه عوارض جانبی طولانی مدتی را نشان نداده است. اداره ایمنی مواد غذایی اروپا (EFSA) اخیراً جامع ترین بررسی را در مورد داده های موجود در مورد انسان و حیوانات انجام داده است و نتیجه گیری كرد كه در سطوح فعلی مصرف آن ، هیچ مشكلی در مورد ایمنی كه منجر به افزایش خطر سرطان ، ژن یا آسیب های عصبی شود وجود ندارد. یک فرد بالغ به وزن 60 کیلوگرم باید روزانه بیش از 12 قوطی نوشابه حاوی آسپارتام مصرف کند تا به میزان روزانه قابل قبول (ADI) 40 میلی گرم در کیلوگرم در روز- که کمتر از ADI توصیه شده توسط سازمان غذا و دارو (۵۰ میلی گرم در کیلوگرم در روز) می باشد- برسد. طبق گفته ی انجمن سرطان آمریکا و انستیتوی ملی سرطان در ایالات متحده ، استفاده از آسپارتام در سطوح فعلی در محصولات غذایی هیچ ارتباطی با افزایش خطر سرطان ندارد. سال ها مباحثه و جدال در مورد ایمنی شیرین کننده ها وجود داشته است ، اما هیچ کدام از طرف سازمان بزرگی نبوده اند. محتاط ترین توصیه ای که به بیماران می کنید استفاده از شیرین کننده های غیر مغذی به میزان کم است.
6.    استویا (®Truvia) که از گیاه شیرین‌برگ یا استویا ربادیانا حاصل می شود ، یک شیرین کننده طبیعی و بدون کالری است. استویا از زمان های بسیار قدیم به عنوان شیرین کننده و به عنوان یک گیاه دارویی مورد استفاده بوده است و به نظر می رسد که تحمل خوبی دارد و همچنین طعم و مزه ای بسیار شیرین دارد. پنج کارآزمایی کنترل شده تصادفی ، حداقل اثرات آن را بر قند خون ، انسولین ، فشار خون و وزن بدن نشان دادند.
7.    سیرایتیا گرسونری (Luo han guo) تازه ترین شیرین کننده مورد تأیید GRAS (عموما به عنوان ایمن شناخته شده است) می باشد و همچنین به عنوان میوه راهب نیز شناخته می شود. سیرایتیا گرسونری 150 تا 300 بار شیرین تر از ساکارز است و ممکن است در مقادیر زیاد دارای ته مزه باشد.
یک بررسی اخیر از 29 کارآزمایی کنترل شده تصادفی که شامل 741 نفر که 69 نفر از آنها دیابت نوع دو  دارند ، نشان داد شیرین کننده های مصنوعی به تنهایی سطح قند خون را بالا نمی برند ، اما باید محتوای مواد غذایی یا نوشیدنی های حاوی شیرین کننده مصنوعی خصوصاً در بین افراد دیابتی در نظر گرفته شود.

قند الکل ها (پلی اول ها)

پلی اول ها مونوساکاریدهای هیدروژنه هستند و شامل قندهایی مانند سوربیتول ، مانیتول ، اریتریتول ، زایلیتول و تاگاتوز و همچنین دی ساکارید های هیدروژنه شده مانند ایزومالت ، مالتیتول ، لاکتیتول و ترهالوز می شوند. پلی ساکارید های مشتق شده از هیدرولیز نشاسته ی هیدروژنه (HSH) نیز در این گروه قرار می گیرند. از پلی اول ها به عنوان شیرین کننده و مواد حجم دهنده استفاده می شوند و توسط سازمان غذا و دارو (FDA) ایمن (GRAS) شناخته شده اند. پلی اول ها فقط تا حدی از روده کوچک جذب می شوند و انرژی کمی در هر گرم را دارا می باشند. پلیول ها به طور متوسط 2 کیلوکالری بر گرم و یا نصف کالری شیرین کننده های مغذی دیگر دارند. مطالعات مربوط به افراد مبتلا به دیابت و افراد سالم نشان داده است كه قند الکل ها نسبت به ساكارز یا گلوكز باعث كاهش پاسخ گلوكز پس از مصرف غذا می شوند. با این حال ،دریافت 20 گرم یا بیشتر از پلی اول ها به ویژه در کودکان می تواند باعث اسهال شود. اگرچه یک رژیم غذایی حاوی پلی اول ها می تواند باعث کاهش انرژی کل دریافتی یا بهبود طولانی مدت کنترل گلوکز در دیابت شود ، اما هنوز در این باره نیاز به مطالعات بیشتری می باشد.
 

فیبر
 

 

بیماران مبتلا به دیابت باید 20 تا 35 گرم فیبر از سبزیجات خام و غلات فرآوری نشده (یا حدود 14 گرم فیبر به ازای هر 1000 کیلو کالری دریافتی) در روز مصرف کنند (به میزان یکسان در افراد سالم). معنی و درک فیبر در سال های اخیر تغییر کرده است. فیبر غذایی به عنوان کربوهیدرات و لیگنین موجود در گیاهان تعریف شده است که توسط معده هضم نمی شوند و در دستگاه گوارش جذب نمی شوند. فیبر عملکردی ، فیبری است که باعث اثرات فیزیولوژیکی مفیدی در انسان می شود. فیبر کلی ، مجموع فیبرهای غذایی و عملکردی است. اگرچه تصور می شد حلالیت فیبر ، اثر فیزیولوژیکی را تعیین می کند ، اما مطالعات جدید نشان می دهد که سایر خصوصیات فیبر ، مانند تخمیر یا گرانروی آن ممکن است از اهمیت بیشتری برخوردار باشند. دریافت فیبر در رژیم غذایی با کاهش مرگ و میر با هر علتی در افراد مبتلا به دیابت همراه است. یک وعده غذایی غنی از فیبر فرآیند هضم کندتری دارد که باعث سیری می شود و ممکن است کالری کمتر و قندهای اضافه شده ی کم تری داشته باشد که می تواند به مقابله با چاقی کمک کند و همچنین می تواند از بروز بیماری های قلبی و عروقی ، دیابت نوع دو  و سرطان روده جلوگیری کند. سازمان غذا و دارو ( FDA) به مصرف 25 گرم فیبر رژیمی به ازای هر 2،000 کالری مصرفی توصیه می کند. این توصیه براساس مطالعات اپیدمیولوژیک است که نشان داده از بیماری های قلبی و عروقی محافظت می کند. طبق آخرین بررسی ها، دریافت فیبر رژیم غذایی در افراد ایالات متحده ازسال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۰ به طور متوسط 16 گرم در روز بوده است. مکمل های فیبر و ملین ها اغلب به عنوان منبع فیبر غذایی مورد استفاده قرار می گیرند ، اما از آنجا که تعداد کمی از مکمل های فیبر برای اثربخشی فیزیولوژیکی مورد مطالعه قرار گرفته اند ، بهترین توصیه، مصرف غذاهای با فیبر زیاد است. یک مرور سیستماتیک از یک متن که اخیراً منتشر شده است ، نتیجه گرفت که مصرف غلات کامل با پیشرفت های قابل توجهی در کنترل قند خون افراد مبتلا به دیابت نوع دو  همراه نبود. اما ممکن است مزایای دیگری مانند کاهش التهاب سیستمیک داشته باشد.
همانند سایر افراد جامعه ، افراد مبتلا به دیابت باید حداقل نیمی از غلات مورد نیاز خود را از غلات کامل تامین کنند. منابع کربوهیدرات حاوی فیبر زیاد (بیشتر از ۵ گرم در هر وعده) شامل حبوبات ، نان و غلات کامل و سبوس دار، میوه و سبزیجات است و باید به عنوان بخشی از دریافت روزانه کربوهیدرات ها در نظر گرفته شود. دریافت 25 گرم یا بیشتر فیبر روزانه ممکن است برای بعضی از افراد دشوار باشد ، زیرا مقادیر زیاد فیبر می تواند باعث اثرات منفی در دستگاه گوارش مانند نفخ شود. اگر فرد به مقدار زیاد فیبر در رژیم غذایی خود عادت نداشته باشد، فیبر باید به آهستگی به رژیم فرد اضافه شود.