پارکینسون

بیماری پارکینسون نوعی اختلال پیشرونده سیستم عصبی است که بر حرکت تأثیر می گذارد. علائم به تدریج و گاهی اوقات با یک لرزش دست شروع می شود. لرزش ها رایج هستند، اما این اختلال نیز معمولاً باعث سخت شدن حرکت می شود. در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، ممکن است اختلالاتی در بازو و تکلم شما دیده شود به این صورت که ممکن است بازوهای شما هنگام راه رفتن تکان نخورد و همچنین تکلم شما کند شود. علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت بیماری و با گذشت زمان بدتر می شود.

اگرچه بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما داروها ممکن است علائم شما را به میزان قابل توجهی بهبود دهند. گاهی اوقات پزشک ممکن است برای تنظیم عملکرد، مناطق خاصی از مغز شما را جراحی کند.

علائم و نشانه های پارکینسون

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون می تواند متفاوت باشد. علائم اولیه پارکینسون ممکن است خفیف باشد. علائم بیماری اغلب از یک سمت بدن شروع می شود و معمولاً با درگیر شدن هر دو سمت بدن، وضعیت بیمار وخیم تر می شود.

علائم و نشانه های پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• لرزیدن یک اندام که اغلب دست و یا انگشتان دست است. ممکن است انگشت شست خود به جلو و عقب حرکت (لرزش) داشته باشد و حتی ممکن است دست شما هنگام استراحت بلرزد.
• حرکات آهسته (برادی کینزی) می شود. با گذشت زمان، بیماری پارکینسون ممکن است حرکت شما را کند کرده و کارهای ساده را دشوار و وقت گیر کند. ممکن است مراحل قدم زدن شما کوتاه تر شود. ممکن است بلند شدن از صندلی کاری دشوار باشد. ممکن است هنگام راه رفتن پاهای خود را بکشید.
• عضلات سفت و سخت می شود. سفتی عضلات ممکن است در هر قسمت از بدن شما رخ دهد. سفتی عضلات می تواند دردناک باشد و دامنه حرکت شما را محدود کند.
• از دست دادن حرکات اتوماتیک. ممکن است شما توانایی انجام حرکات ناخودآگاه از جمله چشمک زدن، لبخند زدن یا تکان دادن بازوهای خود را هنگام راه رفتن از دست بدهید.
• همچنین گفتار و نوشتار شما دچار مشکل می شود.

علل ایجاد بیماری پارکینسون

در بیماری پارکینسون، سلولهای عصبی خاصی در مغز به تدریج تجزیه می شوند یا می میرند. بسیاری از این علائم به دلیل از بین رفتن نورون هایی است که یک پیام رسان شیمیایی در مغز شما به نام دوپامین تولید می کنند. هنگامی که سطح دوپامین کاهش می یابد، باعث فعالیت غیرطبیعی مغز می شود و منجر به اختلال در حرکت و سایر علائم بیماری پارکینسون می شود.

علت بیماری پارکینسون ناشناخته است، اما به نظر می رسد عوامل مختلفی در ایجاد آن نقش داشته باشند، از جمله:

• ژنها: محققان جهش های ژنتیکی خاصی را شناسایی کرده اند که می تواند باعث بیماری پارکینسون شود. اما احتمال تأثیر ژن ها در بیماری پارکینسون بسیار نادر است به جز در مواردی که بسیاری از اعضای خانواده مبتلا به بیماری پارکینسون هستند. با این حال، به نظر می رسد تغییرات ژنتیکی خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش می دهد اما باز هم احتمال تأثیر آن ها در بیماری پارکینسون کم است.
• محرک های محیطی: قرار گرفتن در معرض سموم خاص یا عوامل محیطی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون بعدی را افزایش دهد، اما تأثیر آن ها در ایجاد بیماری نسبتاً اندک است.

عوامل خطر در بیماری پارکینسون

عوامل خطر بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:

• سن: بزرگسالان جوان به ندرت بیماری پارکینسون را تجربه می کنند. بیماری پارکینسون معمولاً از سنین میانسالی یا پیری شروع می شود و خطر ابتلا به آن با افزایش سن افزایش می یابد. معمولاً افراد در حدود 60 سال یا بالاتر به پارکینسون مبتلا می شوند.

• وراثت:  تأثیر ژن ها در ایجاد بیماری پارکینسون بسیار کم است، مگر اینکه در خانواده خود بستگان زیادی با بیماری پارکینسون داشته باشید.
• جنسیت: مردان بیشتر از زنان در معرض بیماری پارکینسون هستند.
• قرار گرفتن در معرض سموم: قرار گرفتن در معرض علف کش ها و سموم دفع آفات ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کمی افزایش دهد.

مشکلات مبتلایان به پارکینسون

مشکلات تفکر: ممکن است مشکلات شناختی (زوال عقل) و مشکلات تفکر را تجربه کنید. این موارد معمولاً در مراحل بعدی بیماری پارکینسون اتفاق می افتد. چنین مشکلات شناختی خیلی به داروها پاسخگو نیستند.

افسردگی و تغییرات عاطفی: ممکن است گاهی اوقات در مراحل اولیه دچار افسردگی شوید. درمان افسردگی می تواند رسیدگی به سایر مشکلات بیماری پارکینسون را آسان تر کند. شما همچنین ممکن است تغییرات عاطفی دیگری مانند ترس، اضطراب یا از بین رفتن انگیزه را تجربه کنید. پزشکان ممکن است برای درمان این علائم داروهایی به شما بدهند.

مشکلات بلع: با وخیم تر شدن وضعیت ممکن است در بلع دچار مشکل شوید. بیماری پارکینسون بر عضلات دهان شما تأثیر می گذارد و جویدن را مشکل می کند که در نتیجه می تواند منجر به خفگی و تغذیه نامناسب شود.

مشکلات خواب: مبتلایان به پارکینسون اغلب دارای مشکلات خواب هستند، از جمله:

• بیدار شدن مکرر در طول شب
• بیدار شدن زود هنگام
•  خوابیدن در طول روز

مشکلات مثانه: بیماری پارکینسون ممکن است باعث ایجاد مشکلاتی از جمله عدم توانایی در کنترل ادرار یا دفع ادرار شود.

یبوست: بسیاری از مبتلایان به پارکینسون دچار یبوست می شوند که عمدتا به دلیل اختلال در عملکرد دستگاه گوارش است.

سرگیجه: ممکن است هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون احساس سرگیجه کنید.

اختلال درحس بویایی: در شناسایی بوها یا تفاوت بین بوها ممکن است مشکل پیدا کنید.

خستگی: بسیاری از مبتلایان به پارکینسون انرژی خود را از دست می دهند و خستگی را تجربه می کنند.

درد: برخی از مبتلایان به پارکینسون درد را تجربه می کنند، چه در نواحی مشخص بدن و چه در کل بدنشان.

اختلال عملکرد جنسی: برخی از افراد مبتلا به پارکینسون متوجه کاهش میل جنسی یا عملکرد آن می شوند.

راه های پیشگیری از پارکینسون

• ورزش منظم هوازی
• مصرف کافئین (مصرف چای و نوشابه های حاوی کافئین و...)
• مصرف چای سبز

تغذیه درمانی در بیماری پارکینسون

طبق مطالعات انجام شده مصرف زیاد میوه ها، سبزیجات و ماهی به بیماران مبتلا به پارکینسون توصیه می شود؛ زیرا بیشتر میوه ها و سبزیجات منابع غنی از آنتی اکسیدان ها از جمله ویتامین های A ، B (ریبوفلاوین)، C و E هستند که مصرف آن ها باعث کاهش علائم پارکینسون می شود. رژیم مدیترانه ای، به عنوان یک جایگزین محافظت کننده عصبی برای این بیماران توصیه می شود.

در بیماران مبتلا به پارکینسون فعالیت آنزیم های پراکسیداز، مثل گلوتاتیون پراکسیداز و گلوتاتیون کاهش می یابد که در نتیجه نارسایی متابولیکی در مکانیسم های آنتی اکسیدانی و فرآیندهای شیمیایی منجر به پراکسیداسیون لیپیدها و خصوصیات پارکینسون می شود.

طبق مطالعات اپیدمیولوژیک مصرف غذاهای حاوی کاروتنوئیدها و β کاروتن سبب کاهش علائم بیماری پارکینسون می شود. کاروتنوئیدها دارای خاصیت آنتی اکسیدانی هستند. آنها با محافظت از لیپیدها از طریق تداخل اکسیداسیون و گرفتار کردن رادیکال آزاد به عنوان یک عامل کاهش دهنده عمل می کنند.

رژیم غذایی سبزیجات حاوی نیکوتین شامل گوجه فرنگی، سیب زمینی و فلفل، با کاهش خطر ابتلا به پارکینسون در مردان و زنانی که هرگز سیگار یا دخانیات نکشیده بودند همراه بود. سبزیجاتی مانند گل کلم، کلم و کلم بروکلی از سبزیجات سرشار از آنتی اکسیدان ها با ظرفیت محافظت نورونی هستند.

به نظر می رسد اسیدهای چرب اشباع نشده امگا 3 (PUFAs) محافظت کننده عصبی برای چندین بیماری عصبی هستند. یک مطالعه نشان داد که مکمل با امگا 3 PUFA باعث کاهش افسردگی در بیماران مبتلا به پارکینسون می شود. مصرف سویا به خصوص در زنان یائسه توصیه می شود.

مصرف کافئین از منابع قهوه و همچنین غیر از قهوه توصیه می شود زیرا کافئین جزء عوامل محافظت کننده سلول های عصبی است. مطالعات نشان می دهد که خطر ابتلا به پارکینسون با افزایش مصرف چای کاهش می یابد (سه لیوان چای در روز).

الکل ممکن است اثرات محافظت کننده عصبی در پارکینسون داشته باشد. طبق مطالعات صورت گرفته مصرف آبجو کم تا متوسط ​​ممکن است با خطر کمتر پارکینسون همراه باشد، در حالی که مصرف بیشتر مشروبات الکلی ممکن است خطر پارکینسون را افزایش دهد.

گوشت منبع دیگری از چربی حیوانات است و مصرف آن ممکن است سبب افزایش ابتلا به بیماری پارکینسون شود. مصرف کربوهیدرات ها به دلیل افزایش انسولین، خطر ابتلا به پارکینسون را کاهش می دهند. یک رژیم متعادل از مخلوط کربوهیدرات و پروتئین باعث بهبود عملکرد حرکتی در بیماران مبتلا به پارکینسون می شود. تنظیم مقدار ویتامین D در رژیم غذایی برای جلوگیری از پارکینسون مؤثر می باشد.