دیسپلازی برونکو پولمونری یا BPD، یک بیماری ریوی مزمن در نوزادان است که در نوزادان نارس ( نوزادانی که پیش از موعد متولد شده اند) باعث بیماری ریوی می شود. دیسپلازی برونکو پولمونری یا BPD در 25% تا 42% از نوزادان نارس به وجود می آید که در طی مراحل اولیه نوزادی، اختلال رشد در آن ها مشاهده می گردد.

علائم دیسپلازی برونکو پولمونری

علائم دیسپلازی برونکو پولمونری بسته به شدت آن متفاوت است. شایع ترین علائم دیسپلازی برونکو پولمونری عبارتند از:
•    تنفس سریع و پی در پی
•    تنفس سخت
•    خس خس سینه (صدای سوت نرم به محض تنفس نوزاد)
•    تغذیه دشوار
•    عفونت های مكرر ریه كه ممكن است نیاز به بستری داشته باشد.
•    در بیماران مبتلا به دیسپلازی برونکو پولمونری،کاهش ظرفیت پذیرش ریوی (کامپلیانس) و نیاز به حمایت تنفسی وجود دارد.
•    یافته ها نشان می دهد که اثرات پاسخ التهابی جنین بر رشد ریوی نقش دارد و به طور قابل ملاحظه ای در ایجاد دیسپلازی برونکو پولمونری نیز نقش دارد.

رژیم درمانی دیسپلازی برونکو پولمونری در نوزادان

رویکرد مدیریتی باید احتمال آسیب های بیشتر را به حداقل برساند و همزمان هم محیطی مطلوب برای رشد و بهبودی فراهم آورد.
پالس اکسیمتری مداوم برای پایش اکسیژناسیون استفاده می شود؛ درحالی که گرفتن نمونه گاز خون به صورت ادواری و متناوب برای پایش PH  و فشار نسبی دی اکسید کربن شریانی به کار می رود.
تلاش های دوره ای به طور پیشرونده برای جدا کردن نوزادان از تهویه کمکی، صورت می گیرد. تهویه طولانی مدت با آسیب حنجره و تنگی ساب گلوتیک به ویژه در نوزادان نیازمند به انتوباسیون های متعدد ارتباط دارد.
ساکشن کردن باید صرفا به زمان های مورد نیاز محدود گردد، زیرا با آسیب نای و برونش در ارتباط است.
به خاطر نیاز به درمان هیپوکسی از یک سو و اجتناب از تماس با اکسیژن اضافی از سوی دیگر استفاده از اکسیژن تکمیلی در این بیماران با اختلاف نظر همراه است.
افزایش اکسیژن استنشاقی می تواند با افزایش خطر رتینوپاتی، ادم ریوی و التهاب، تاثیری منفی داشته باشد.
بیشتر نوزادان با محدودیت مایع متوسط تا 140 تا 150 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن در روز مدیریت می شوند.
اگرچه درمان با دیورتیک ممکن است که وضعیت ریوی را در کوتاه مدت اصلاح نماید ولی هیچ مدرکی در زمینه بهتر شدن پیامدهای بالینی توسط دیورتیک درمانی وجود ندارد.
استفاده از دیورتیک ها منجر به ناهنجاری های الکترولیتی سرم از قبیل هیپوناترمی و هیپو کالمی می شود.
مصرف غذای کافی برای رشد ریه، تکامل آلوئول ،تولید سورفکتانت و حفاظت در برابر عفونت ها حیاتی است.
درنوزادان مبتلا به دیسپلازی برونکو پولمونری، توده بدون چربی بدن کاهش یافته است که این وضعیت بر دریافت پروتئین ناکافی دلالت می کند.
همچنین درمان با کورتیکواستروئیدها  نیز چربی بدن را افزایش و پروتئین را کاهش می دهد و بدین طریق ترکیب وزن گیری را تغییر می دهند.
هرچند لیپید ها به عنوان بخشی حیاتی در تأمین اسیدهای چرب ضروری و برطرف ساختن نیاز های انرژی مطرح می شوند، در خصوص نقش تجویز لیپید هنوز هم اختلاف نظر می باشد.
لیپیدها در مقادیر اندک تجویز می شوند؛ زیرا می توانند باعث افزایش خطر کرنیکتروس در این نوزادان شوند.
در مقایسه با کربوهیدرات ها، لیپیدها منجر به تولید دی اکسید کربن کمتری می شوند و اگرچه فرمولاهای با چربی بالا تغییر قابل ملاحظه ای در تنفس بزرگسالان نشان نمی دهند ولی در نوزادان دریافت کننده فرمولاهای بدون چربی کاهش تولید دی اکسید کربن و بهتر شدن تنفس تظاهر یافته است.
دریافت 40 تا 55% از کالری دریافتی از چربی پیشنهاد می شود.
در نوزادان مبتلا به دیسپلازی برونکو پولمونری که تحت درمان با دیورتیک قرار می گیرند تخلیه ذخایر سدیم و پتاسیم دیده می شود. از آن جا که تجویز سدیم عملکرد دیورتیک ها را بی اثر  و نا کارآمد می سازد کمبود های خفیف سدیم و کلراید قابل پیش بینی هستند.
همچنین در این نوزادان کاهش معدنی شدن استخوان نیز دیده می شود. همچنین اتلاف ادراری کلسیم با تجویز داروهای کورتیکواستروئید و دیورتیک افزایش می یابد.
استئوپنی ناشی از نارسی نیز در شیر خواران مبتلا به دیسپلازی برونکو پولمونری شایع است که دلیل آن کمبودهای تغذیه ای کلسیم و فسفر می باشد.