تداخل دارو ها با ویتامین C

ویتامین C

•    اشکال ویتامین C
اسید آسکوربیک، کلسیم آسکوربات، منیزیم آسکوربات، پتاسیم آسکوربات، سدیم آسکوربات و استر.C
•    منابع ویتامین C
مرکبات، فلفل قرمز و سیاه، کلم بروکلی، مویز، کشمش، طالبی، شلغم، جعفری، گیلاس، سیب زمینی، گوجه فرنگی و به طورکلی همه میوه ها و سبزی های رسیده.

تداخلات دارو و ویتامین C

•    استامینوفن:
مکانیسم: مصرف توأم ویتامین C با دوز های بالای استامینوفن سبب افزایش اثربخشی و کاهش سمیت کبدی استامینوفن می شود.
توصیه: در افراد تحت درمان با دوز های بالای استامینوفن، مصرف توأم ویتامین C برای کاهش عوارض جانبی و افزایش اثر بخشی دارو توصیه می شود. این افراد می توانند تحت نظر پزشک، دوز استامینوفن مصرفی را کاهش دهند.
•    آسپرین:
مکانیسم: مصرف آسپرین موجب افزایش دفع ادراری ویتامین C و کمبود آن در بدن می شود.
توصیه: در افرادی که آسپرین مصرف می کنند، مصرف روزانه حداقل چند صد میلی گرم از ویتامین C توصیه می شود.
•    داروهای شیمی درمانی:
مکانیسم: مصرف ویتامین های آنتی اکسیدان مثل ویتامین C اگر چه سبب بهبود بعضی عوارض جانبی داروهای شیمی درمانی می شود، اما معمولا کارایی این داروها را کاهش می دهد. البته در این مورد استثنائاتی نیز وجود دارد؛ مانند: داروی سیکلوفسفامید که مصرف توأم ویتامین C کارایی آن را افزایش می دهد. به هر حال، هنوز اتفاق نظر کلی در مورد مصرف یا عدم مصرف ویتامین های آنتی اکسیدان در طی شیمی درمانی وجود ندارد.
•    کورتون ها:
مکانیسم: کورتون ها سبب افزایش دفع ویتامین C از طریق ادرار می شوند.
توصیه: در افرادی که برای مدت زمانی بیشتر از 2 هفته از کورتون ها استفاده می کنند، مصرف روزانه 500-1500 میلی گرم ویتامین C توصیه می شود. به علاوه مصرف ویتامین C در کنار کورتون ها به بهبود سریع زخم ها و افزایش خونریزی نیز کمک می کند؛ چون یکی از عوارض کورتون ها تأخیر در بهبود زخم ها و افزایش خونریزی است.
•    سیکلوفسفامید:
مکانیسم: برخلاف بسیاری از داروهای شیمی درمانی، مصرف ویتامین C نه تنها کارایی سیکلوفسفامید را کاهش نمی دهد، بلکه سبب افزایش اثر بخشی این دارو می شود و با آن اثر سینرژیستی دارد.
توصیه: در افراد تحت درمان با داروی سیکلوفسفامید، مصرف ویتامین C به میزان 1000-2000 میلی گرم و 2-3 بار در روز جهت افزایش اثر بخشی دارو توصیه می شود. اگر مصرف این دوز از ویتامین C سبب اسهال شد، می توان دوز مصرفی ویتامین C را کاهش داد.
•    دفروکسامین:
مکانیسم: مصرف مقادیر کم ویتامین C در حدود 200 میلی گرم در روز، اگر چه جذب آهن را افزایش می دهد، اما کارایی دفروکسامین را در دفع آهن و درمان مسمومیت با آهن به میزان قابل توجهی افزایش می دهد.
توصیه: مصرف توأم ویتامین C با دفروکسامین، سبب دفع بیشتر آهن از بدن و کارایی بهتر دارو می شود.
•    هالوپریدول:
مکانیسم: طبق نتایج برخی از مطالعات، ویتامین C خاصیت آنتی دوپامینرژیک دارد و سبب افزایش کارایی و اثر بخشی هالوپریدول می شود.
توصیه: اگر چه مدارک و شواهد قطعی مبنی بر اثرات دوپامینرژیک ویتامین C وجود ندارد، اما از لحاظ تئوری مصرف فراوان این ویتامین طی دوره درمان با هالوپریدول می تواند سبب تقویت اثر هالوپریدول شود.
•    ایزونیازید:
مکانیسم: مصرف ویتامین C از تشکیل رادیکال های آزاد و نیز متابولیت های سمی ایزونیازید جلوگیری کرده و عوارض جانبی ایزونیازید را بطور مؤثری کاهش می دهد.
توصیه: در طول دوره درمان سل با ایزونیازید که معمولا طولانی مدت نیز می باشد، مصرف ویتامین C فراوان در حدود 1-2 گرم، 3-4 بار در روز توصیه می شود. البته در صورت بروز اسهال ناشی از مصرف مقادیر زیاد ویتامین C می توان دوز ویتامین C را کاهش داد. از آنجا که مصرف دوز بالای ویتامین C برای مدت طولانی (مثلا بیشتر از 1000 میلی گرم در روز به مدت بیش از 3 هفته) ممکن سبب کاهش مس بدن شود. در مصرف طولانی مدت دوز های بالای ویتامین C مصرف مولتی ویتامین مینرال یا سایر مکمل های حاوی مس نیز توصیه می شود.

•    دیورتیک های لوپ مثل فوروزماید:
مکانیسم: ویتامین C سبب افزایش جذب گوارشی، کاهش متابولیسم، افزایش بازجذب کلیوی و افزایش فرم غیریونیزه فوروزماید می شود که همه عوامل فوق موجب افزایش قابل ملاحظه اثر بخشی فوروزماید در دفع آب و نمک از بدن و کاهش فشار خون می شوند.
توصیه: مصرف توأم ویتامین C به همراه فوروزماید سبب افزایش کارایی آن می شود. دوز توصیه شده برای ویتامین 1000-2000 میلی گرم و 2-3 بار در روز است که در صورت بروز اسهال باید این دوز کاهش یابد.

•    نیتروگلیسرین:
مکانیسم: طبق مطالعات انجام شده، تشکیل رادیکال های آزاد سوپر اکسید در دیواره عروق، عامل اصلی مقاومت به نیترات ها (مثل نیتروگلیسرین) در مصرف طولانی مدت می باشد؛ اما مصرف توأم ویتامین C با نیتروگلیسرین از طریق جلوگیری از تشکیل رادیکال های آزاد، تحمل به نیترات ها را کاهش می دهد.
توصیه: مصرف روزانه 1000-2000 میلی گرم ویتامین C در بیمارانی که از نیتروگلیسرین یا سایر نیترات ها استفاده می کنند، از بروز تحمل و مقاومت به اثرات این داروها جلوگیری خواهد کرد.
•    داروهای ضد بارداری خوراکی: 
مکانیسم: داروهای ضد بارداری خوراکی با متابولیسم اسید آسکوربیک تداخل کرده و سطح ویتامین C در بدن را کاهش می دهند که می تواند به عوارض جانبی زیادی منجر شود.
توصیه: در زنانی که از داروهای ضد بارداری خوراکی استفاده می کنند، مصرف روزانه 1000-2000 میلی گرم ویتامین C، از عوارض ناشی از آن جلوگیری خواهد کرد.
•    تتراسایکلین ها:
مکانیسم: مصرف تتراسایکلین ها سبب کاهش فعالیت ویتامین C در بدن می شود. از سوی دیگر مصرف ویتامین C بدن را در برابر سمیت کبدی و کلیوی تتراسایکلین ها محافظت می کند.
توصیه: در افرادی که تتراسایکلین ها را برای مدت طولانی (بیشتر از 2 هفته) مصرف می کنند، مصرف دوزهای بالای ویتامین C در حدود 200-400 میلی گرم در روز سودمند خواهد بود.
•    وارفارین:
مکانیسم: مصرف دوز های بالای ویتامین C در طول درمان با وارفارین، اثرات ضد انعقادی این دارو را کاهش می دهد.
توصیه: بیماران تحت درمان با وارفارین، بهتر است در طی درمان با این دارو از مصرف دوز های بیشتر از 500 میلی گرم ویتامین C در روز اجتناب نمایند.