آهن

آهن ماده معدنی است که به طور طبیعی در بسیاری از غذاها وجود دارد ، به برخی از محصولات غذایی اضافه می شود و به عنوان مکمل غذایی در دسترس است. آهن یکی از اجزای اساسی هموگلوبین است ، پروتئین گلبول قرمز (گلبول قرمز) که اکسیژن را از ریه ها به بافت منتقل می کند . آهن به عنوان یک جز از میوگلوبین ، پروتئین دیگری که اکسیژن را تأمین می کند ، از متابولیسم عضله و بافت همبند سالم پشتیبانی می کند. آهن همچنین برای رشد جسمی ، رشد عصبی ، عملکرد سلولی و سنتز برخی هورمون ها ضروری است.  
آهن در رژیم غذایی به دو شکل اصلی وجود دارد: هِم و غیرهِم . گیاهان و غذاهای غنی شده با آهن فقط حاوی آهن غیر هِم هستند ، در حالی که گوشت ، غذاهای دریایی و مرغ حاوی هر دو نوع آهن هستند. بیشتر از 3 تا 4 گرم آهن ضروری در بزرگسالان در هموگلوبین است. بیشتر آهن باقیمانده به صورت فریتین یا هموسیدرین (محصول تخریب کننده فریتین) در کبد ، طحال و مغز استخوان ذخیره می شود یا در میوگلوبین در بافت عضلانی قرار دارد. ترانسفرین پروتئین اصلی خون است که به آهن متصل شده و آن را به سراسر بدن منتقل می کند. انسان معمولاً فقط مقدار کمی آهن را در ادرار ، مدفوع ، دستگاه گوارش و پوست از دست می دهد. از دست دادن آهن در زنان به دلیل از دست دادن خون بیشتر در قاعدگی است. هپسیدین نیز، ​​یک هورمون پپتیدی در گردش خون ، تنظیم کننده اصلی جذب آهن و توزیع آهن در بدن است.

دوز مورد نیاز آهن 

تولد تا 6 ماهگی: 27/0 میلی گرم
7-12 ماه: 11 میلی گرم
1-3 سال: 7 میلی گرم
4-8 سال: 10 میلی گرم
9-13 سال: 8 میلی گرم
14-18 سال: 11 میلی گرم (مردان) 15 میلی گرم(زنان)
19–50 سال: 8 میلی گرم(مردان) 18 میلی گرم(زنان)
51+ سال: 8 میلی گرم

منابع غذایی آهن 

غنی ترین منابع آهن هم در رژیم غذایی شامل گوشت بدون چربی و غذاهای دریایی است. منابع غذایی آهن غیر هِم نیز شامل مغزها ، لوبیاها ، سبزیجات و محصولات غلات غنی شده است. در ایالات متحده ، تقریبا نیمی از آهن رژیم غذایی از نان ، غلات و سایر محصولات دانه تأمین می شود. شیر مادر حاوی آهن بسیار قابل دسترس است اما مقدار آهن موجود در آن به اندازه ای کافی نیست که بتواند نیازهای نوزادان بالای 4 تا 6 ماه را تأمین کند. در ایالات متحده ، کانادا و بسیاری از کشورها ، گندم و سایر آردها با آهن غنی می شوند. شیرخشک های شیرخوار نیز با 12 میلی گرم آهن در لیتر غنی می شوند  .

مکمل های غذایی آهن 

آهن در بسیاری از مکمل های غذایی موجود است. مکمل های مولتی ویتامین چند ماده ای همراه با آهن ، به ویژه آنهایی که برای خانم ها ساخته شده اند ، به طور معمول 18 میلی گرم آهن (100٪ DV) را تأمین می کنند. مکمل های مولتی ویتامین چند ماده ای برای آقایان یا افراد مسن غالباً حاوی آهن کمتری هستند یا اصلاً آهن ندارند. مکمل های فقط آهن معمولاً بیش از نیاز روزانه آهن تأمین می کنند و بسیاری از آنها 65 میلی گرم آهن (360٪ DV) را تأمین می کنند.
اشکال متداول آهن در مکمل ها شامل نمک های آهن مانند سولفات آهن ، گلوکونات آهن ، سیترات آهن و سولفات آهن است . آهن موجود در مکمل های غذایی به دلیل حلالیت بیشتر ، از آهن فریک فراوان تر است. دوزهای بالای آهن مکمل (45 میلی گرم در روز یا بیشتر) ممکن است باعث عوارض گوارشی مانند تهوع و یبوست شود. اشکال دیگر آهن مکمل ، مانند پلی پپتیدهای آهن هم ، آهن کاربونیل ، کلات های آمینو اسید آهن و کمپلکس های پلی ساکارید -آهن ، ممکن است عوارض گوارشی کمتری نسبت به نمک های آهن یا فریک داشته باشند. کلسیم ممکن است در جذب آهن تداخل ایجاد کند ، اگرچه این اثر به طور قطعی ثابت نشده است. به همین دلیل ، برخی از متخصصان پیشنهاد می کنند که افراد در ساعات مختلف روز مکمل های کلسیم و آهن جداگانه مصرف کنند.

کمبود آهن 

کمبود آهن در سطح جهانی امری غیر معمول نیست ، به ویژه در میان کودکان خردسال ، زنان در سن باروری و زنان باردار. از آنجا که کمبود آهن با رژیم غذایی نامناسب ، اختلالات سوء جذب و از دست دادن خون همراه است ، افراد کمبود آهن معمولاً کمبود مواد مغذی دیگری دارند . سازمان بهداشت جهانی (WHO) تخمین می زند که تقریبا نیمی از 1.62 میلیارد مورد کم خونی در سراسر جهان به علت کمبود آهن است. در کشورهای در حال توسعه ، کمبود آهن غالباً ناشی از انتروپاتی و از دست دادن خون مرتبط با انگل های دستگاه گوارش است. به طور کلی کمبود آهن طی چندین مرحله پیشرفت می کند :

نقص عملکردی مرتبط با کمبود آهن شامل اختلالات دستگاه گوارش است. ضعف؛ خستگی؛ مشکل در تمرکز و عملکرد شناختی ، عملکرد ایمنی ، ورزش یا عملکرد و اختلال در عملکرد دمای بدن نوزادان و کودکان، می تواند منجر به ناهنجاری های روانی- حرکتی و شناختی شود که بدون درمان ، می تواند منجر به مشکلات یادگیری شود. برخی شواهد نشان می دهد که اثرات کمبودها در اوایل زندگی تا بزرگسالی ادامه دارد. از آنجا که کمبود آهن اغلب با کمبود سایر مواد مغذی همراه است ، جدا کردن علائم و نشانه های کمبود آهن دشوار است.

گروه های در معرض کمبود آهن 

گروه های زیر از جمله افرادی هستند که احتمالاً مصرف آهن ناکافی دارند:

زنان حامله
در طول بارداری ، حجم پلاسما و توده سلول های قرمز به دلیل افزایش چشمگیر تولید گلبول های قرمز مادر گسترش می یابد. در نتیجه برای تأمین نیازهای جنین و جفت ، میزان آهن مورد نیاز زنان در دوران بارداری افزایش می یابد. کمبود آهن در دوران بارداری خطر مرگ مادر و نوزاد ، زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد را افزایش می دهد.

نوزادان و کودکان خردسال
نوزادان ، به ویژه آنهایی که نارس یا با وزن کم به دنیا می آیند یا مادرانشان دچار فقر آهن هستند ، به دلیل رشد سریع خود به دلیل نیازهای آهن زیادی در معرض خطر کمبود آهن قرار دارند. نوزادان ترم معمولاً ذخایر آهن کافی دارند و تا 4 تا 6 ماهگی در صورت وجود آهن از منابع خارجی به مقدار کمی نیاز دارند. با این حال ، نوزادان ترم در معرض خطر کمبود آهن در 6 تا 9 ماهگی هستند ، مگر اینکه مقدار کافی غذای جامد غنی از آهن یا ترکیبات غنی شده با آهن موجود در بدن را بدست آورند.

زنانی که خونریزی شدید قاعدگی دارند
زنان در سن باروری که دچار منوراژی یا خونریزی غیرطبیعی شدید در دوران قاعدگی هستند ، در معرض خطر کمبود آهن قرار دارند. اعتقاد بر این است که حداقل 10٪ از زنان در قاعدگی دچار منوراژی هستند، اما بسته به معیارهای تشخیصی مورد استفاده ، درصد بسیار متفاوت است . زنان مبتلا به منوراژی به طور متوسط ​​آهن بیشتری در هر دوره قاعدگی از زنان با خونریزی قاعدگی طبیعی از دست می دهند.

اهدا کنندگان مکرر خون
اهدای خون مکرر خطر کمبود آهن را افزایش می دهند. در ایالات متحده، بزرگسالان ممکن است هر 8 هفته یک بار خون اهدا کنند ، که می تواند ذخایر آهن را تخلیه کند. حدود 25٪ - 35٪ اهدا کنندگان خون منظم دچار فقر آهن می شوند. در مطالعه ای که روی 2425 اهداکننده خون انجام شد، مردانی که در سال گذشته حداقل سه اهدا کرده بودند و زنانی که حداقل دو اهدا خون کامل انجام داده بودند بیش از دیگران در معرض کم خونی و کمبود آهن شدید بودند.

آهن و سلامتی 

سطح پایین گلبول های قرمز در افراد مبتلا به یک بیماری طولانی مدت (کم خونی بیماری مزمن)
بسیاری از بیماری ها مانند سرطان ، مشکلات کلیوی یا اچ آی وی می توانند باعث کم خونی شوند. مصرف آهن به همراه سایر داروها مانند اپیوتین آلفا می تواند به ساخت گلبول های قرمز خون کمک کرده و از کم خونی در افراد مبتلا به این بیماری جلوگیری یا درمان کند. دریافت آهن از طریق تزریق سریعتر از مصرف آهن از طریق دهان است.

 

خستگی

 برخی شواهد اولیه وجود دارد که مصرف آهن به عنوان سولفات آهن ممکن است خستگی غیر قابل توضیح را در زنان بهبود بخشد.

 

سطح کم سلول های قرمز خون سالم (کم خونی) به دلیل کمبود آهن
 مصرف آهن از طریق دهان یا تزریق برای درمان و پیشگیری از کم خونی ناشی از آهن کم در بدن مؤثر است. برای افراد کم خون خفیف به دلیل کمبود آهن ، مکمل های آهن ممکن است یک روز در میان از طریق دهان مصرف شوند تا احتمالاً عوارض جانبی را کاهش دهند. اما برای افراد مبتلا به کم خونی شدید ، به دلیل پاسخ سریعتر ، دوز روزانه مکمل های خوراکی ترجیح داده می شود.

سطح پایین آهن در زنانی که باردار هستند
 مصرف آهن از طریق دهان در دوران بارداری ممکن است خطر کم خونی ناشی از آهن کم در بدن را کاهش دهد.

عملکرد ورزشی
تحقیقات اولیه نشان می دهد که مصرف آهن از طریق دهان می تواند توانایی ورزش در زنان جوان و کودکان را بهبود بخشد.

بیش فعالی
 تحقیقات در حال توسعه نشان می دهد که مصرف آهن از طریق دهان به مدت 1-3 ماه برخی از علائم مشکلات توجه را در کودکان مبتلا به بیش فعالی و سطح آهن پایین بهبود می بخشد.

حملات نفس گیر
 تحقیقات اولیه نشان می دهد که مصرف آهن از طریق دهان تعداد حملات نفس کشیدن در کودکان را کاهش می دهد.

رشد کودک
تحقیقات اولیه نشان می دهد که آهن در نوزادان و کودکانی که کم خونی ندارند ، حافظه یا یادگیری را بهبود نمی بخشد. همچنین مشخص نیست که آهن مهارت های حرکتی کودک را بهبود می بخشد یا خیر. سایر شواهد اولیه نشان می دهد که مصرف آهن باعث افزایش رشد در کودکان نمی شود. برخی تحقیقات نشان داده است که نوزادانی که سطح آهن کمی دارند مهارت های کلامی و اجتماعی را در دوران کودکی به تأخیر می اندازند ، اما مشخص نیست که با مصرف آهن این مسائل حل شود.

سرطان مری
 تحقیقات اولیه نشان می دهد افرادی که از مکمل های آهن استفاده می کنند 32٪ کمتر در معرض ابتلا به یک نوع سرطان مری هستند.

افسردگی پس از زایمان 

تحقیقات اولیه نشان می دهد که مصرف آهن ممکن است علائم افسردگی را پس از زایمان کاهش دهد.
نوعی بیماری التهابی روده (بیماری کرون).
زخم های تانکر
ناتوانی در باردار شدن در طی یک سال تلاش برای باردار شدن (ناباروری).
خونریزی شدید غیر طبیعی در دوره های قاعدگی (منوراژی).
سایر شرایط