یکی از عوارض معمول سندرم پاسخ التهابی سیستمیک (SIRS) ظهور سندرم اختلال عملکرد چند ارگانی (MODS) است.
اگرچه سندرم اختلال عملکرد چند ارگانی از الگوی خاصی پیروی نمی کند اما عموما با نارسایی ریوی آغاز شده و متعاقبا با نارسایی کبد، روده ها و نارسایی کلیه ادامه می یابد.
معمولا اختلالات سلول های خونی و نارسایی عضله میوکارد قلبی با تأخیر ظاهر می شوند، اما تغییرات سیستم عصبی مرکزی در هر زمانی می توانند به وجود آیند.
همچنین سندرم اختلال عملکرد چند ارگانی می تواند ناشی از ترومای یک بافت باشد.
سندرم دیسترس تنفسی حاد یا انتشار انعقاد داخل عروقی، به عنوان سندرم اختلال عملکرد چند ارگانی، نارسایی چند اندام ، نارسایی اندام سیستم های متعدد ، یا از طریق برخی از تظاهرات برجسته آن شناخته می شود. 
گرچه سندرم اختلال عملکرد چند ارگانی باعث اختلال در عملکرد بسیاری از اندام ها می شود ، اما بر سیستم های فیزیولوژیکی نیز که به صورت کلاسیک به عنوان اندام تصور نمی شوند ، تأثیر می گذارد؛ از جمله سیستم گردش خون، سیستم ایمنی بدن یا سیستم غدد درون ریز. سرانجام ، اگرچه به عنوان سندرم توصیف می شود ، روند و علل بالینی آن بسیار متغیر است.
از موارد سندرم اختلال عملکرد چند ارگانی اولیه می توان به موارد ذیل اشاره کرد :
*    کنتوزیون ( کوفتگی) ریوی
*    آسیب کلیوی حاد ناشی از کاهش خون رسانی 
*    اختلال انعقادی ناشی از انتقال خون متعدد 
سندرم اختلال عملکرد چند ارگانی ثانویه نیز در حضور التهاب یا عفونت ارگان های دوردست از آسیب اولیه به وجود می آید.
بیماران مبتلا به سندرم پاسخ التهابی سیستمیک و سندرم اختلال عملکرد چند ارگانی از لحاظ بالینی هایپرمتابولیک هستند و برون ده قلبی بالا، مصرف اکسیزن کم، اشباع اکسیژن وریدی بالا و لاکتیک اسیدمی در آن ها به چشم می خورد.

درمان تغذیه ای – پزشکی در سندرم اختلال عملکرد چند ارگانی

نوعا بیمار به شدت بدحال به خاطر تشخیص یک اختلال قلبی – ریوی، عوارض قبل و بعد از عمل، مالتیپل تروما، سوختگی یا سپسیس در بخش های مراقبت های ویژه ICU بستری می شوند.
هیپوآلبومینمی بازتابی از بیماری وخیم آسیب و التهاب است؛ از این رو آلبومین سرم نباید به عنوان شاخص وضعیت تغذیه ای مورد استفاده قرار گیرد. سایر پروتئین های پلاسما از قیبل پره آلبومین و ترانسفرین نیز اغلب به طور شدیدی افت پیدا می کنند که این مرتبط با وضعیت تغذیه ای نیست، بلکه ناشی از کاهش سنتز کبدی تحت القای التهاب و تغییرات به وجود آمده در پی جابه جایی مایعات از بخشی از بدن به بخش دیگر است.
این بخشی از پاسخ فاز حاد است که در آن پروتئین های ترشحی و در گردش، در پاسخ به التهاب یا آسیب تعدیل می یابند.
از آن جا که بیمار به شدت بد حال است امکان دارد که دریافت غذا یا مایعات به شدت محدود شده باشند. بنابراین بعضی از تشخیص های تغذیه ای معمول به شرح ذیل هستند:
*    دریافت ناکافی غذا و نوشیدنی ( نیاز به سایر روش های تجویز غذا و مایعات وجود دارد.)
*    دریافت ناکافی یا مفرط غذا از طریق انفوزیون انترال (EN) و پرنترال (PN)
*    دریافت ناکافی یا مفرط مایعات (ناشی از انفوزیون های داخل رگی، محلول های مغذی یا دفع مایع از طریق لوله تعذیه ای)
*    افرایش نیازهای تغذیه ای (مانند پروتئین برای ترمیم زخم)
*    مصرف کربوهیدرات اضافی (مثلا زمانی که محلول پرنترال به بیمار دچار سوء تغذیه مزمن و احتمالا مستعد به سندرم تغذیه مجدد داده می شود.)
*    غیر طبیعی بودن نتایج آزمایشگاهی مرتبط با تغذیه
*    تغییر عملکرد گوارشی ( مانند استفراغ، اسهال و یبوست )