چاقی به عنوان چربی اضافی بدن با تعادل مثبت انرژی تعریف می شود. این بیماری با بیماری متابولیک مانند دیابت نوع 2 ، فشار خون بالا و بیماری کرونر قلب همراه است.  
درمان های اساسی چاقی شامل مداخله در سبک زندگی مانند تغذیه ، فعالیت بدنی و رفتار درمانی است. از دارو درمانی می توان به عنوان مکمل مداخله در شیوه زندگی استفاده کرد. با این حال ، اثرات مداخله در سبک زندگی همیشه در همه موارد رضایت بخش نیست. دارو درمانی در بسیاری از بیماران همراه با مداخله در شیوه زندگی استفاده می شود. 

نشانه ای برای دارو درمانی

اهداف درمان چاقی کاهش وزن نیست، بلکه بهبود یا جلوگیری از عارضه بیماری های متابولیک است. بنابراین توصیه نمی شود که برای بیماری که فقط کاهش وزن می خواهد دارو تجویز شود. اولین مرحله از درمان چاقی استفاده از روش های غیر دارویی مانند تغذیه ، فعالیت بدنی و رفتار درمانی است. اگر بیمار با مداخله در شیوه زندگی به مدت 3-6 ماه به کاهش وزن کافی نرسد ، می توان دارو درمانی را در نظر گرفت.   

داروهایی که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تأیید شده است

سیبوترامین، یک مهار کننده بسیار انتخابی جذب مجدد نورآدرنالین و سروتونین در انتهای عصب ، بیشترین داروی تجویز شده است. با این حال ، پس از گزارش وقایع قلبی ـ عروقی به طور قابل توجهی پس از استفاده از آن در مقایسه با گروه دارونما، از بازار خارج شد. داروهای مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان چاقی   در زیر خلاصه شده است . اورلیستات ،لورکاسین و ترکیبی از فنترمین و توپیرامات برای استفاده طولانی مدت تأیید شده اند. بنزفتامین، دی اتیل پروپیون ، فنیمترازین و فن ترمین برای استفاده کوتاه مدت تأیید شده اند. لوركاسرین و تركیب فنترمین و توپیرامات اخیراً توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تأیید شده است. 

•    اورلیستات

اورلیستات مهار کننده ای قوی و انتخابی لیپاز لوزالمعده است که برای هیدرولیز چربی رژیم غذایی در دستگاه گوارش به اسیدهای چرب و مونوآسیل گلیسرول مورد نیاز است
از آنجا که اورلیستات به میزان قابل توجهی جذب نمی شود ، واکنش سیستمیکی وجود ندارد.
اورلیستات می تواند باعث کاهش اندک اما قابل توجهی در ویتامین های محلول در چربی مانند ویتامین  A,D,K,E شود. 
علائم دستگاه گوارش در ابتدا شایع است ، از جمله ، مدفوع روغنی چرب . با این حال ، وقتی بیماران میزان چربی در رژیم غذایی خود را کنترل می کنند ، این اتفاقات معمولاً کاهش می یابد. 

•    داروهای نورآدرنرژیک

داروهای نورآدرنرژیک بازدارنده های جذب مجدد نورآدرنالین در سیناپس هستند. در نتیجه محرک آدرنرژیک افزایش می یابد. سازمان غذا و داروی آمریکا چندین داروی نورآدرنرژیک مانند بنزفتامین، دی اتیل پروپیون ، فنیدمترازین و فن ترمین را فقط برای چند هفته (معمولاً تا 12 هفته) تایید کرده است. فن ترمین بیشترین داروی تجویز شده در این گروه است. 
عوارض جانبی مکرر گزارش شده شامل خشکی دهان ، سردرد و بی خوابی است. برای جلوگیری از بی خوابی ، معمولاً صبح استفاده می شود و ممکن است ضربان قلب و فشار خون را افزایش دهد. 

•    لورکاسرین

توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تأیید می شود. لورکاسین آگونیست گیرنده نوع 2C سروتونین است. اثرات دارویی سروتونین بر روی کاهش وزن نشان داده شده است. از فنفلورامین و دگزفن فلورامین به عنوان آگونیست های گیرنده نوع 2 سروتونین نیز برای کاهش وزن استفاده شد. با این حال ، آنها به دلیل آسیب رسیدن به دریچه های قلب از طریق گیرنده سروتونین B2 از بازار خارج شدند. وقتی گیرنده سروتونین C2 در هیپوتالاموس فعال می شود ، مصرف غذا کاهش می یابد. لورکاسین نسبتاً خوب تحمل می شود. شایعترین عوارض جانبی در آزمایشات بالینی شامل سردرد ، حالت تهوع ، سرگیجه ، خستگی ، خشکی دهان و یبوست است. این موارد خفیف بوده و  به سرعت قابل حل هستند. 

•    ترکیبی از فنترمین و توپیرامات

Qsymia ترکیبی از فنترمین و توپیرامات است که به عنوان داروی آزاد کننده (Extended-release) شناخته می شود. همانطور که قبلاً توضیح داده شد ، فن ترمین ، داروی نورآدرنرژیک ، به طور گسترده ای به عنوان مهار کننده اشتها در کوتاه مدت مورد استفاده قرار می گیرند. توپیرامات یک داروی ضد تشنج است که به دنبال گزارش های حاکی از کاهش وزن در بیماران مبتلا به صرع ، به عنوان یک داروی ضد چاقی بالقوه در آزمایشات بالینی ارزیابی شد. شایعترین عوارض جانبی گزارش شده در آزمایشات بالینی شامل بیهوشی ، سرگیجه ، دیسژوزیا (تغییر در طعم) ، بی خوابی ، یبوست و خشکی دهان است.