ویروس هپاتیت C (HCV) یک ویروس RNA تک رشته ای با پوشش ، متعلق به خانواده Flaviviridae و جنس hepacivirus است. تقریباً 75٪ از عفونتهای حاد HCV به HCV مزمن مبتلا می شوند که از این میزان 3٪ -11٪ باعث سیروز کبدی ، نارسایی کبدی و کارسینوم سلولهای کبدی (HCC) می شوند. ویروس هپاتیت C (HCV) مسئول اکثر نارسایی کبد است. HCV نوعی بیماری خونی است که تخمین زده می شود به صورت مزمن 3٪ از جمعیت جهان آلوده باشد و باعث مرگ و میر قابل توجهی شود. بنابراین ، دانش کاملی از پاسخ هومورال در برابر HCV ، در نتیجه آنتی بادی ها ، و تعامل های رسپتور ویروس و آنتی بادی ویروس، برای طراحی واکسن ضروری است. اپی توپ های HCV یا توالی کامل پروتئین های HCV می توانند پاسخ ایمنی خاص HCV را القا کنند. در حقیقت ، پروتئین های ساختاری معمولاً هدف اصلی پاسخ های هومورال هستند و پروتئین های غیر ساختاری معمولاً هدف اصلی پاسخ های سلولی هستند. از این رو ، واکسنهای مختلفی بر اساس ترکیبات آنتی ژنی مجزا برای جلوگیری از ابتلا به HCV ایجاد شده و مطالعه حاضر سعی در خلاصه کردن آنها دارد.