در ایران ، شیوع سالانه پمفیگوس ولگاریس 10 نفر در 100000 جمعیت است که بیشتر از میزان شیوع آن در جهان است و نسبت موارد پمفیگوس ولگاریس (PV) به قارچ pemphigus foliaceus  12: 1 است. نقش جیوه به عنوان یک عامل محیطی در القای یا تشدید پمفیگوس هنوز مشخص نیست. با توجه به شیوع بالای پمفیگوس در منطقه ما و عدم توضیحی در مورد شیوع زیاد ، ما مطالعه ای را برای ارزیابی نقش احتمالی جیوه در القای پمفیگوس انجام دادیم. در این مطالعه مورد- شاهدی ، از شهریور 1390 تا شهریور 1391 ، 60 بیمار مبتلا به پمفیگوس پیوسته که به دو کلینیک اصلی پوست در دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه کرده بودند ، وارد مطالعه شدند. علاوه بر این ، 60 فرد سالم از نظر سن و جنس با ریسک کم تماس جیوه شغلی به عنوان گروه کنترل وارد مطالعه شدند. جنسیت ، سن ، شغل ، رژیم و قرار گرفتن در معرض جیوه با استفاده از پرسشنامه ارزیابی شد. نمونه خون و ادرار از بیماران و گروه کنترل بدست آمد. میزان جیوه نمونه ها توسط طیف سنجی جذب اتمی شعله تعیین شد. از بین 60 بیمار ما ، 54 نفر مبتلا به پمفیگوس ولگاریس بودند و 6 مورد آن دارای pemphigus foliaceus بود. 42زن و 18 مرد و ميانگين سني 4/11 ± 5/44 سال بود.  میانگین سن و توزیع جنسی در هر دو گروه مشابه بود. ميانگين ميزان جيوه در ميزان جيوه ادرار و خون در بيماران به ترتيب  4.84±1.9 و 0.5±1.4 ميكروگرم در ليتر بود. در گروه کنترل ، میانگین سطح جیوه ادرار و میزان جیوه خون به ترتیب 9/2 ±8/5 و 1.8±1.1 بود. از نظر آماری تفاوت معنی داری بین بیماران و کنترل وجود نداشت.